Brautin - 01.03.1929, Blaðsíða 2

2
BRAUTIN
næsta vori til hjálpar bágstödd-
um hörnum.
Hefir prestastefna islands
(Synodus haft mál þetta til
meðferðar í nokkur ár.
Var það séra Guðinundur
Kinarsson prestur að Mosfelli
í Grímsnesi, sem fyrstur hóf
máls á þessu 1920. Síðan hefir
málið legið fyrir prestastefn-
unni og nú verið kosin i það
framkvæmdarnefnd.
Að hér sé um stórmál að
ræða, er engum vafa undirorp-
ið, heldur ekki hitt, að fram-
kvæmdarnefndin sé vel skipuð.
En ef til vill spyrja einhverjir:
Hvernig skyldi eiga að haga
þessu starfi, eða hvað meinar
framkvæmdarnefndin með bág-
xtödd börn? Þar undir hljóta
að heyra þau börn, sem að-
standendur geta ekki skaffað
heimili og nægilegt Iifsuppeldi.
Einnig þau, sem eru líkamlega
eða siðferðislega veikluð og
þurfa því sérstaka með-
höndlun, bæði andlega og lík-
amlega. í þriðja lagi þau sem
eiga enga eða sama sem enga
aðstandendur og verða því ofl
fyrir hrakningum manna á
milli, sem taka þau tíma og
tíma vegna hinna fáu aura,
sem með þeim eru borgaðir.
Annars sýnir útdráttur úr ræðu
séra Guðm. Einarssonar, er
hann flutti á Synodus 1920
hest markmið félpgsskaparins:
„Að stofna verði félög uin
alt land til þess að starfa fyrir
börnin.
Otvega þeim góða dvalar-
staði og hafa eftirlit með
þeim. Að koma upp bráðabyrgð-
ar barnaheimilum, til þess að
geta tekið á raóti börnunum
þangað, þar til góður dvalar-
staður fengist. Að koma upp
heimilum fyrir mæður, sem við
erfiðleika ættu að stríða, þar
sem þær gætu fengið að dvelja
eins og mánuð áður en barnið
fæddist og þangað til þær væru
fullhraustar aftur.
Heimili þyrftu að koma fyrir
siðferðislega veikluð börn, því
búast mætti við að erfitt yrði
að útvega þeim fósturheimili,
sem gætu haft vakandi auga á
þeim. Umsjónarmenn og konur
sem athuguðu Hðan barnanna
og Ieiðbeindu þyrfti félagið að
hafa“.
Brautin ræðir þetta mál ekki
meira að sinni. Það mun vera
þrauthugsað hjá þeim mönnum
sem að því ætla að vinna, má
því vænta góðs árangurs, ef
landsmenn sjá sér fært að
bregðast vel við fjárbeiðninni,
og vonandi gera þeir það, þoi
ei/rir gefinn lil góðra verka á-
oaxtast best.
Við ysta ós.
Frh.
Og árin liðu. Eg eignaðist
aðra stúlku og dreng. Mig
dreymdi fagra vökudrauma og
vonirnar brostu yið mér. Við
vorum heilsugóð og höfðum
nóg af öllu. Efni okkar höfðu
aukist að mun, svo að við gát-
um stundum vikið fátækum. En
ég kunni ekki að meta þetta
mikla heimslán, og því siður
að þakka það eins og vert var.
Að eðlisfari var jeg ekki glað-
lynd. Það eru ekki allir sem fá
glaðlyndið og bjartsýnina að
vöggugjöf. Eg hugsaði margt,
en hugur minn var sjaldan
hlýr, mig vantaði einhvern
borblæ yfir sálarlíf mitt, eii ég
gerði mér ekki grein fyrir í
hverju sá vorblær væri fólginn.
Tíminn leið, og helti græðilyfi
sínu i hjartasár rnitt svo það
gréri. Tveir, eldri drengirnir
voru komnir á fullorðinsár, en
þó heima hjá okkur, sumar-
tímann, en að vetrinurn voru
þeir á fiskiskipi. Og sólin var
hátt á lofti, að mér sýndist.
Svo var það einu sinni um vet-
ur, seint á þorra að maðurinn
rninn fór að finria skyldfólk
sitt í næstu sveit, yfir fjallveg
þurfti að fara. Daginn sem ég
átti von á honum heim. aftur,
hvesti snögglega upji með af-
taka norðanhríð. Eg var heima
með dóttur mína og yngsta
drenginn og vinnukonu sem við
höfðum. Aklrei man eg eftir
öðru eins veðri, dagurinn sá
er mér ógleymanleg'ur. Ennþá
heyri ég þytinn í storminum,
brimgnýinn við ströndina og sé
gluggana fyllast af fönn. Þegar
hríðinni létti var ég orðin
ekkja, og búin að inissa háða
eldri drengina mína í sjóinn,
skipið sem þeir voru á hafði
farist í ofviðrinu. Maðurinn
ininn fanst eftir mikla leit og
ég i’ylgdi honum til grafar.
Þannig var þá komið högum
ininum. Fegurstu draumarnir
mínir áttu aldrei að rætast, og
vonirnar léttfleygu sukku í sæ
með drengjunum minuin og
grófust undir leiði með mínum
góða manni.
Lundur gleðinnar visnaði, og
laufin af lífs míns tré féllu í
hrönnum á frostkalda jörðina.
Nú sá ég fyrst hvað mikið ég
hafði átt, þegar það var farið.
En ég var þó ekki öllu svift,
ennþá átti ég tvö born lil að
lifa fyrir, ég ásetti mér að vera
hetja og bera þetta mikla mót-
læti vel. Eg bað guð, eí til vill
í fyrsta sinni af heilum hug, að
styrkja mig til að bera þrautir
lífsins. Þá fann ég það fyrst,
að við öll sorgarhlið lifsins
stendur hinn mikli vinur mann-
kynsins, og mælir hinum sömu
orðum og fyr: „Grát þú eigi“.
Börnin mín voru mér góð, og
báru missirinn vonum frainar
vel, þá var minkun fyrir mig
að vera hugdeigari en þau. Tár
æskunnar þorna skjótt, þau eru
svo létt, mín voru þyngri.
Allir, sem ég komst í kynni
við voru mér góðir, og vildu
alt fyrir mig gera, að því leyti
varð mér missirinn léttari. En
guð einn getur læknað sorgarinn-
ar djúpu undir. Dagar og vik-
ur liðu. Um vorið tók ég hús-
hjón, þau hjálpuðu mér svo ég
gat haldið áfram búskapnum,
ég vildi ekki hætta áð búa
vegna barnanna minna, þau
voru lika komin að tvítugs
aldri svo þau gátu vel hjálpað
mér, en þau voru fremur veil
fyrir brjósti, svo þau áttu bágt
með- erfiða vinnu.
Svona liðu næstu ár, hægt og
hljóðlega eins og lækurinn i
hafið. Jafnvægi var komið á
skapsmuni mína, jeg gat litið
ineð gætni óg ró á lifið og við-
burði þess, jeg var líka farin
að eldast og hár mitt að grána.
En hið insta og besta í eðli
mínu vantaði enn þá fótfestu.
Jeg hafði óljóst hugboð um, að
í sál minni væri ónumið land,
sein ég ætti eftir að finna.
Oft sat ég úti og horfði á sólina
síga til viðar og um leið stafa
geislum sinum yfir hafið, alla
leið að ströndinni minni og
brotna þar, það voru kveðjur
frá dánu drengjunum mínum.
Þessir kveðjugeislar fyltu
hjarta initt friði og ró. Og þeg-
ar sumarsólin lagði geislafeld-
inn sinn yfir lognlétt hafið,
sona íninna votu gröl’ og yfir
hálfgróna leiðið inannsins míns
í kirkjugarðinum, þá var eins
og andaði á mitt visnaða hug-
arland óvenju þýðum sólskins-
blæ, það var boðberi til sálar
minnar lrá æðra heimi. Á þess-
um árum giftist dóttir min, svo
nú var ég ein með drenginn
ininn og húsfólkið. Okkur leið
vel, það sein efnin sncrtu, en
heilsufar drengsins míns var
ekki gott, hann þoldi illa á-
reynslu, en varð þó að vinna.
Einn vetur gekk mjög vond
kvefveiki, margir urðu niikið
veikir og þar á meðal sonur
minn. Mér duldist það ekki að
hann var í mikilli hættu, lækn-
irinn gaf það líka fyllilega i
skyn. Og nú sat ég yfir honuni
daga og nætur, en aldrei bað
ég guð um framlenging á þessu
kæra lifi, vildi ekki gjöra það,
vissi ekki nema það væri sama
sém að biðja um böl yfir þessa
manneskju, sem mér var svo ó-
umræðilega kær. Eg vildi held-
ur líða allar hugsanlegar skiln-
aðarkvalir, en að hann þyrfti
að þjást lengi. Ég hafði þrosk-
ast, það var reynslunni að
þakka. Og svo lagði ég vininn
minn fárveikan og sjálfa mig
syndum og sorgum hlaðna í
oocHMK>s««aafiH»iciS0etocK3o«a
o o
§ Heidrudu húmœdurl §
g* Munið að eins og að undan- ^
föxnu er og verður ávall ódírast O
§ og best að versla hjá §
g Verslun „Ö R N I N N“ *
O Grettisgötu 2 A — Sími 871. O
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
líknarfaðm föðursins á himn-
um, og beið svo þess er verða
vildi. Mánuði siðar lokaði ég
brostnum augum drengsins
míns. Þetta var mín þyngsta
sorg, og Iika stærsti vinningur.
Hér þagnaði gamla konan um
stund, eins og hún væri í hug-
anum að yfirgefa trygga höfn
eða kveðja kæra strönd.
En svo lyfti hún höfði og
rendi blindu, starandi augunum
upp í loftið, eins og hún leit-
aði á náðir himinsins.
Ennþá var ég orðin sorga-
barn, hélt hún áfram, en nú
syrgði ég ekki eins og í fyrsta
sinni. í djúpi sálar minnar
fann ég huggunarlindir, sem ég
ekki vissi um fyrri, og hið
þreyða land trausts og trúar.
Þetta gjörði mig bjartsýna og
lífsglaða initt í þrenningum
lífsins. Bænin og trúin urðu
meginþáttur lifs mins. Hugur
ininn var langdvölum i riki
himnanna hjá mínum látnu
vinum, ég fann að missirinn
hafði verið mér ábati. Sorgin
er laug sem sálirnar þurfa að
stíga niður i, til þess að hreins-
ast af grómi jarðlífsins, annars
geta þær ekki komist í samband
við alföðurinn i hæstu hæð, þar
sem alt er hreint. Eins og jörð-
in að haustlagi breiðir hélu-
kaldann faðminn á inóti morg-
unsólinni, þannig fögnuðu
klakastráin í haustlöndum
anda iníns hinni nýrisnu trúar-
sól. Svona liðu þessi mín æfi-
ár í sælli ró, sátt og friði við
alla menn. Það eru mörg með-
uI sem guð notar til þess að
leiða börnin heim til sín, og öll
köma þau heim að lokum, en
fárra leið er rósabraut. Ég fór
til dóttur minnar, sem bjó þar
skanit frá, en ég var þar ekki
lengi, hún var heilsulaus og lá
oftast í rúminu. En ég gat
hjálpað henni, og vakti yfir
henni í margar vikur, þegar
hún Iá banaleguna. Þá fór ég
fyrir alvöru að finna til sjón-
depru. Svo dó hún, og ég þakk-
aði guði fyrir lausn hennar, þá
fann ég ekki til sorgar. Fyrir
mínum sjónum var enginn
dauði til framar, hann var að-
eins friðgjafi og ferjumaður
milli heimanna.
Ég vissi að mér myndi leggj-
ast eittlivað til með dvalarstað,
ég kom mér ekki illa við fólk,
og inargir vorkendu mér ein-
stæðingsskapinn, sjálf fann ég
ekki svo mikið til hans. Trúin
niín fullvissaði mig um að öllu
væri óhætl, alt initt ráð væri i
hendi guðs. Framh.