Brautin - 03.05.1929, Blaðsíða 4

4
BRAUTIN
M A L T O L
Dajerskt öl
PILSNER
Dest. Ódýrast.
m

m.
^ &QO
r> 'i dd

Hvít
gluggatjöld og gluggatjaldaefni,.
nýkomið í stóru úrvali, efni frá 1,35 pr.
metr., gluggatjöld frá 6,75 fagið, Stores
frá 7,50.
Brauns-verzlun.

INNLENT
ÖLGERÐIN EGILL SKALLAGRÍMSSON
og hressingar á svona túrum.
Nú langar Brautina að benda
á, hvort ekki væri hægt að koma
á svona hraðferðalöium ódýr-
um og bentugum fyrir þá, sem
langaði til að sjá eitthvað annað
en sitt eigið land eða sína sveit.
Væntum vér þess að Eim-
skipafélag íslands gæti tekið að
sér að gangast fyrir svona hóp-
túrum til útlanda á sumrin t.
d. í samráði við Ferðafélag ís-
lands.
Margir myndu verá Eimskipa-
félagsstjórninni næsta þakklatir,
ef hún gæti komið þessu í fram-
kvæmd.
Tilraunin gæti ekki kostað
mjög mikið, en ef mikil þátt-
taka næðist gæti feiðin orðið
ódýr og jafnframt hin ánægju-
legasta og fróðlegasta. Ifeiiuskf
er lieiina-alid liarn, segir
máltækið, og það er mikið
satt í því. — Þegar utan-
landsferðir fslendinga til forna
minkaðu fór þjóðinni að fara
aftur. Sálarleg áhrif af því, að
sjá aðra, kanna nýja heima og
ný lönd, kynnast starfi menn-
ingarþjóða og framkomu, er
meira virði en flestir ætla. Og
áhrifin eru venjulegast vekjandi
og kvetjandi.
Pvi megum vér ekki reyna
þetta? Ekkert virðist mæla á
móti því. En mest veltur á því
að þeir hafi forgönguna, sem
vit hafa á, og von er um að
geti farist hún vel úr hendi. Og
Eimskipafélaginu væri vel treyst-
andi til þess. — Hver íslend-
ingur ætli að gera sér það að
skyldu að fara minlst einu sinni
á æfinni til annara landa. En
slíkt er óhugsandi, nema ódýrir
hópatúrar séu útbúnir fyrir þá,
sem litlu fé hafa yfir að ráða.
Getur ekki verið að einhver
af bændum vorum hefði gott af
að sjá aðferðir og búskaparlag
keppiuauta sinna 1 útlöndum
og sjá hvort eigi mætti læra
neitt af þeim, og svoDa mætti
lengi telja.
KákfVrirsiumi. Einn aust-
anbændaþingmaðurinn er að
myndast við að bera fram kák-
fyrirspurn í járnbrautarmálinu
núna þegar langt er liðið á þing-
tfmann. Hvað á þessi skrípa-
leikur að þýða? þingmaðurinn
er einn af aðalstuðningsmönn-
um stjórnarinnar. Veit hann
ekki enn, eftir 2ja ára fastan
stuðning, hvað stjórnin ætlay
sér að gera f aðaláhugamáli
austanbænda? Er hann að styðja
stjórn, sein fyrirlltur hann svo
mikið að hún vilji ekki segja
honum fyrirætlanir sinar í þeim
málum sem kjördæmi hans
varðar mest?
Eða er þetta fyrirfram pant-
aður skrípaleikur til að lofa
Hvergi er ódýrara
fiður og dúon
en í
Útibúi-Fatabúðarinnar.
stjórninni að komast að með
svikaskjalið frá Sv. Möller, sem
hún hefir varið miklu fé og
fyrirhöfn til að véla út úr hon-
urn og fengið hann til að nndir-
skrifa á hinn lævísasta hátt?
Það er kunnugt að stjórnin
hefir lengi verið að pukrast
með þetta svikaskjal eins og
mannsmorð, og sýnt það að
eins vinum sinum og Uúnaðat-
mönnum til að magna þá gegn
austanbændum og velferðarmáli
þeirra.
Ætla nú austanbændaþing-
menn lika að fara að taka þátt
í þessum svikaleik stjórnarinn-
ar? Það væri svo sem eftir öðru
hjá þeim.
Áð'úðlegur eiginmaður.
Dómarinn: þér hafið ekki að
eins hlaupið burt frá lconu yðar,
heldur hafið þér áður en þér
yfirgáfuð hana farið svívirðilega
með hana, getið þér neitað því.
Þér hafið meðal annars dregið
hana á háiinu í gegnum stof-
una. Er þetta ekki rétt?
Sðkudólgurinn: Eg skil ekkert
í hvers vegna þér eruð að gera
veður út af þessu, þó eg vildi
taka með mér hárlokk af kon-
unni minni til minningar um
hana, áður en eg skildi við hana.
Prentsmiðjan Gutenberg.
62
föður síns og Vilhelms, varð hún jafnframt að vera viss
um, að geta verið réttlát í garð beggja.
— Eg held þér sé að versna aftur, barnið gott. Þú ert
svo föl og döpur, mælti G,issler eftir stundardvöl hjá Veru.
— Eg er alheilbrigð, svaraði hún, og reyndi að vera
jafnglöð í bragði og hún átti yanda til, því að enga hrygð
vildi hún láta sjá á sér, er hún færi að ræða málið við föð-
ur sinn.
Síðar um daginn, er þau gengu saman upp til fjalls, og
heiðageymurinn blasti við þeim, þótti henni tækifærið
komið.
— Faðir minn, eg er trúlofuð.
Hann nam skyndilega staðar.
— Það kalla eg sannarlega fréttir, hrópaði hann, og varð
alt annað en óánægjulegur á svipinn, því að bæði hann og
kona hans höfðu óskað þessi innilega, að Vera léti af hjúkr-
unarstarfi og trúlofaði sig.
— Hverjum ertu trúlofuð, ef eg má spyrja.
— Honum dr. Gripenstam.
Vera leit með atliygli á hann, til þess að sjá svipbreyt-
inguna á andliti hans. Hún hafði ekki búist við að hann
yrði glaður við, en ekki hafði henni komið til hugar, að út-
lit hans mundi taka svo stórfeldri breytingu, sem raun
varð á.
— Þetta er ekki alvara þin! Það nær engri átt! hrópaði
hann i æsingi.
— Hversvegna ætti það að ná engri átt? Við hittumst
63
(Jaglega á sjúkrahúsinu, og hann hjúkraði mér í veikindum
mínum.
— Hve langt er síðan þetta var bundið fastfnælum? spurði
hann í þeim róm, að líkast var því seni strangur dómari
væri að yfirheyra hana.
— Hann bað mín, þegar eg fór frá Stokkhólmi. Fyrir
nokkru síðan var hann hér upp frá, og þar sem eg er nú
albata, gerðum við út um trúlofunina að fullu.
— Að fullu? Án rnín leyfis?
— Hví skyldir þú neita okkur um samþykki þitt, faðir
minn?
— Mér Iýst ekki á þann náunga.
— Hvað hefir þú út á hann að setja?
— Hann er hortugur og ósvifinn.
— En, faðir minn, þið voruð góðir vinir, þú og faðir
hans, mælti Vera, og nú barðist hjartað í brjósti hennar
ótt og títt, þvi að þá var komið að efninu, er viðkvíEinast
var umræðu.
— Mér getur eins fyrir það litist illa á soninn.
Af því hve þungur hann var i máli varð Veru ljóst, að
faðir hennar bar eigi síður þungan hug til Vilhelms, en
fram hafði komið hjá honum. Æ, hvernig átti henni að tak-
ast að sætta þessa tvo harðjaxla?
— Hvað hefir hann illa gert? spurði hún, með nokkrum
keim af þýðleik í röddinni, þar sem hún var að verja unn-
usta sinn.
— Að likindum hefir hann ekki skýrt þér frá þvi, að eg