Samtíðin - 01.10.1950, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
Þegar börn hennar, þau Tyrone
lávarður og frú Riverton, komu inn
i stofuna, mælti hún:
„Það er nokkuð ákaflega mikil-
vægt, sem ég verð að segja ykkur,
börnin mín, áður en ég dey.“
„En elsku mamma,“ kallaði frú
Riverton alveg undrandi, „þú, sem
ert svo ágætlega frísk. Hvers vegna
ertu núna að tala um að fara að
deyja?!“
„Við, sem ætlum að fara að halda
afmælisveizlu“, sagði Tyrone lávarð-
ur hlæjandi, „og þú átt áreiðanlega
eftir að lifa marga al'mælisdaga
enn. Nógur er nú tíminn til að tala
um alvarleg málefni. En i dag lang-
ar okkur til að vera glöð og kát.“
Síðan sagði hún þeim hina furðu-
legu sögu, sem hún hafði sagt syst-
ur sinni, daginn eftir að andi Ty-
rones lávarðar hafði birzt henni fyr-
ir mörgum árum.
Þegar hún hafði lokið sögunm,
bætti hún við:
„Ég var rétt í þessu að fræðast
um það eftir öruggum heimildum,
að ég sé 47 ára í dag, og ég veit, að
ég er í þann veginn að deyja. Ég
dey samt sem áður án þess að bera
nokkurn kvíðboga fyrir komu dauð-
ans, þar eð ég er vcrnduð af hinum
heilögu fyrirmælum kristinnar trú-
ar og slyrkt af fyrirheitum hennar.
Þegar ég er skilin við, vil ég biðja
ykkur þess, börnin mín, að þið leys-
ið þennan svarta horða og skoðið
ein — og engir aðrir — úlnliðinn
á mér, áður en ég verð lögð i gröf-
ina.“
Þau kysstu hana og grétu beisk-
lega, en þeim var algerlega varnað
máls.
„Farið þið nú frá mér, börnin
mín. Ég vil fá að vera einsömul, til
þess að ég geti öðlazt fullkomna ró.“
Þau fóru út úr stofunni og voru
að hugsa um að senda eftir lækni
til þess að leita ráða hjá honum við-
víkjandi því, hvað þau gætu gert
fyrir hana. Þegar þau komu til
hennar nokkru seinna, sáu þau, að
hún var skilin við.
Frú Riverton kraup við dánarheð
móður sinnar og losaði með titrandi
höndum um svarta horðann. Kom þá
í ljós, að allar taugar á úlnlið hinnar
látnu voru visnar og allar sinar
herptar saman. Það var eins og hvor-
ar tveggja hefðu misst allt líf fyr-
ir löngu.
Erkibiskupinn, vinur hennar, lét
greftra hana í dómkirkju hins heil-
aga Patreks í Dyflinni, og þar hvíla
jarðneskar leifar hennar síðan.
E N D I R
Kona nokkur var að enda við að
segja manni sínum, að hún œtti
von á nokkrum gestum, pegar hann
rauk til og faldi allar regnhlífar á
heimilinu vel og vandlega.
„Hvað gengur að pér?“ spurði
konan. „Þú heldur pó ekki, að gest-
irnir fari að stela regnhlífunum frá
okkur?“
„Nei, en ég er hrœddur um, að
peir kunni að pekkja pœr.“
ÓSKAR SÓLBERGS
feldskurðarmeistari.
Laugavegi 3. — Simi 7413.
Alls konar loðskinnavinna.