Samtíðin - 01.03.1955, Qupperneq 17

SAMTÍÐIN
13
Dfíxion-vin k iljárn in
off höfuntlur þeirru
Fyrir nokkru var ég Pétri Péturs-
syni, skrifstofustjóra Landssmiðj-
unnar, samferða í flugvél heim frá
London. Margt bar á góma, og áður
en varði, sagði Pétur: „í þessari ferð
kynntist ég einum merkilegasta hug-
vitsmanni, sem nú er uppi, og hérna
í töskunni er ég með allar upplýs-
ingar um Dexion-vinkiljárnin hans
og auðvitað einkaumboð fyrir þau
á íslandi. Þú skalt sjá, að ekki líður
á löngu, þar til farið verður að nota
þessi götuðu járn til margra nyt-
samlegra hluta heima.“
Og ég fékk auðvitað samstundis
„einkale}'fi“ til að birta frásögn um
hugvitsmanninn hér í Samtiðinni.
Pétur sagði: „Þessi hugvitsmaður
heitir Demetrios Comino, er grískur
að þjóðerni, en fæddur og uppalinn
í Ástralíu, nú liðlega fimmtugur,
orðinn enskur ríkishorgari og rakar
saman peningum á því að framleiða
Dexion-vinkiljárnin sin. Þú manst
eftir mekkanó-leikföngunum, sem
við skemmtum okkur mesl við í
gamla daga. Dexion-vinkiljárnin
minna talsvert á þau. Það er hægt
að nota þau til alls, í vinnupalla,
húsgrindur, ílát, hillur, hörur og
horð. Allt frá hurðarhjörum og það
upp í palla, sem hera mörg þúsund
lestir af vörum, er hægt að búa til
úr þessum furðulegu járnum, og
það þarf ekki annað en laglientan
mann til að skrúfa þau saman.
Um það, hvernig uppfyndingin
D. COMINO
varð til, get ég ekki sagt þér annað
en þetta. Comino er prentari. Hann
á smáprentsmiðju 1 hakhúsi við
Regent stræti í London. En prent-
arastarfið fullnægði honum ekki.
Hann hafði einsett sér að finna upp
ódýra og hagkvæma aðferð til að
búa til það, sem ég hef minnzt á hér
að framan, og þegar hann hafði
fundið upp Dexion-vinkiljárnin,
sögðu menn: Ósköp var þetta ein-
föld uppfynding! ,
En hún tók nú samt fimm ár, enda
þótt Comino brvti heilann og bar-
dúsaði nótt og nýtan dag. Hann trúði
félaga sínum fyrir daglegum rekstri
prentsmiðjunnar á meðan, en sal
sjálfur sveittur við að teikna og
smíða heima hjá sér, meðan stríðið
geisaði og sprengjunum rigndi yfir
London. Konan lians hló að honum
og spurði, hvort hann héldi virki-
lega, að hann mundi nokkurn tíma
líta á allar þessar teikningar, eflir
að striðinu væri lokið og friður hefði
verið saminn.