Samtíðin - 01.03.1955, Qupperneq 18

14
SAMTÍÐIN
Hann svaraði þessu fáu, en fimm
næstu árin eftir stríð seldi hann
uppfyndingu sína til 40 landa og
græddi árlega meira en milljón
sterlingspund á henni.
Það, sem ég dáist mest að,“ sagði
Pétur Pétursson, „er, að enginn
hefur, þrátt fyrir margar tilraunir,
komizt fram úr þessum „ólærða“
manni á þessu sviði. Allt liefur ver-
ið reynt til að endurbæta aðferðir
hans^ en hann er sjálfur alltaf i
fararbroddi. Þetta er óvenjulega yf-
irlætislaus maður. Hann hefur ekki
einu sinni einkaskrifstofu, heldur
eyðir deginum á sífelldu hringsóli
um verksmiðjurnar. Síspyrjandi
hefur hann alltaf verið. Uppfynd-
ingin kom ekki yfir hann eins og
þruma úr heiðskíru lofti, heldur var
hún árangur óþrotlegra spurninga
og heilabrota. Samverkamenn Co-
minos kölluðu hann orðið „Mr
Why“, svo spurull var hann. Og
forvitnin virðist ætla að ganga i
erfðir til dóttur lians, því að vaiia
var hún orðin talandi, þegar hún
krafðist að fá að vita, hver hefði
skapað Guð.“
„Mamma skrökvar, því í fyrsta
lagi braut ég alls ekki diskinn, og
í öðra lagi gerði ég það ekki vilj-
andi“.
Salómonsdómur er það kallað,
þegar báðir málsaðiljar eru óánægð-
ir.
ORLQF VÍSAR VEGINN
FERÐASKRIFSTOFAN ORLOF H.F.
Hafnarstræti 21. Reykjavík. Sími 82265.
III . i'! 193. SAGA SAMTÍÐARINNAR iBlillffli
p, annei i^ucíLoítz:
Það g-erðíst um nótt
TUNGLIÐ hafði læðzt bak við
slcý. Tveir kettir hittust beint fyrir
framan stikilsberjarunna.
„0!“ sagði annar, — það var svört
læða með hvítar lappir og hét Ivisa.
„Ertu hrædd við mig?“ sagði hinn
kötturinn fleðulega. „Það er alveg
ástæðulaust.“ Þetta var rauður fress-
köttur, Mons að nafni.
„Já, ég lahhaði hér í þungum
þönkum, og alll í einu sá ég eitthvað
rautt. — Það var að mér komið að
halda, að kviknað væri i stikils-
herjarunnanum."
Mons malaði heldur en ekki
hreykinn: „Það er sagt, að í myrkri
séu allir kettir svartir. Sér er nú
hver bannsett vitleysan! Hvernig
finnst þér annars rautt fara mér?“
Hann snéri sér i hring frammi fyr-
ir læðunni.
„Yndislega. Það er alveg ljómandi
fallegur litur, en mamma vildi nú
endilega, að ég væri svartklædd.“
„Það fer ungri stúlku líka vel. Og
það stirnir lika á þig eins og gljá-
andi silki. Það er sama, hvar á þig
er litið: andlit þitt og vöxtinn, Ivisa
mín!“
„Æ, ég veit ekki, hvort ég er nokk-
uð betur vaxin en hinar. Það eina
er kannske rófan á mér. — Það seg-
ir hún manima."
„Heldurðu, að ég sjái það ekki?
Jú, Ivisa, rófan á þér hefur haft
geysileg áhrif á mig.“