Samtíðin - 01.07.1962, Qupperneq 16

12
SAMTÍÐIN
Á þessi ástarsagci ekki erindi til þín?
HATTURINIXI
HATTURINN var fyrir neðan allar
hellur. í fyrsta lagi átti hann nú alls
ekkert skylt við nýjustu tízku, i öðru
lagi var hann lítill og flatur með rauð-
röndóttri brjóstsykursrönd um kollinn.
Auk þess var hann úr strái, og það var
enn krap á götunum þennan dag i hyrj-
un marzmánaðar. Stormurinn var bitur,
og allir voru vetrarklæddir frá hvirfli
til ilja.
María skundaði eftir fjölfarinni gang-
stéttinni og hrauzt gegn storminum.
Hún jiakkaði sínum sæla, að liattprjónn-
inn, sem hélt þessum furðulega vorhatti
föstum við þykkan hnútinn á hárinu á
henni, var sterkur. Ekki vantaði, að
hárið á henni væri vel hirt, hrafnsvart
og alls eklci farið að láta á sjá.
Hún var svo niðursokkin í hugsanir
sínar, að hún varð þess alls ekki áskynja,
hve mikla athygli hatturinn vakti. Hún
sá ekki allar undrandi augnagoturnar og
heyrði ekki hæðnishlístur götustrák-
anna. Hún áttaði sig ekki einu sinni á
því, að maður i stórum viðhafnarbíl var
rétt húinn að stofna sér i lífsháska, af
því að liann kom fýrr auga á hattinn en
rautt umferðarljósið á gatnamótunum,
sem hann var kominn að. Hún heyrði
ekki ískrið í hemlunum og sá ekki spor-
. vagninn, sem var rétt kominn á þennan
ökumann, er virtist alveg dáleiddur.
Nei, María hafði tekið mjög mikilvæga
ákvörðun þennan morgun, og meðan
hún trítlaði eftir gangstéttinni var hún
að hugsa um þá atburði, sem gerzt höfðu
tvær síðustu klukkustundirnar.
„Ég hef farið allt of snemma að heim-
an,“ hugsaði hún með gremju, um leið
og hún krækti fyrir ólireinan skafl á
gangstéttinni. Hún hefði áll að taka bíl.
Nei, í dag liafði hún einmitt ásett sér að
sóa ekki peningunum hans Hans. I dag
ætlaði hún að taka sporvagn. Og svo
hafði lnin auðvitað orðið allt of fljót og
farið úr honum, löngu áður en hann var
kominn á leiðarenda, til þess að þurfa
ekki að standa og híða.
„ÞETTA hyrjaði allt kl. 10 mínútur
yfir 9,“ hugsaði hún að minnsta lcosti í
tuttugasta sinn. íbúðin þeirra hafði lit-
ið út alveg eins og vant var, en þó ef til
vill verið örlítið fallegri, þvi að rétt í
þeim svifum hafði sólin gægzt fraxn og
varpað glitrandi geislaflóði á túlípana-
vöndinn á liillunni.
Hans var horfinn úl úr dyrunum, eft-
ir að hann hafði kysst hana lauslega á
kinnina, eins og hann var vanur. Hann
ætlaði á fund, áður en hann færi til
skrifstofunnar. Taskan hans var troð-
full af skjölum og augnaráðið fjai'rænt.
Hann var að hugsa um hin andríku oi'ð,
sem hann ætlaði að segja á fundinuxn-
Þegar dyrnar lokuðust á hæla honurn»
setti Maria frá sér kaffihollann og starði
fjandsamlegu augnax'áði um stofuna, þar
senx allt var svo fagurt, friðsælt og
smekklegt.
„Eg er allt of ung fyrir þennan hölv-
aðan moi’gunkoss á kinnina,“ hugsaði
hún og var öll í uppnámi.
Henni gleymdist alveg á þessari stundu,
að moi’gunkossiixn var ein af þessuni
geðslegu nxinni háttar veixjunx, senx fólk
tenxur sér í 15 ára nokkurn veginn á'
rekstralausu hjónahandi. Hún vildi held-
xir ekki kannast við það með sjálfri sér,
að ef hún liefði ekki rekizt á ixxyndina
af Páli í hlaðiixu, xxxyndi kossinn alls
ekki hafa vakið lierini viðhjóð þennan
örlagamorgun.
En myndin hafði vakið heilt öldurót
af minningum og tilfinningum í sál