Samtíðin - 01.07.1962, Síða 17

samtíðin
13
hennar. Páll virtist enn unglegur, glaður
°g laglegur. Hún hafði ekki séð hann i
10 ár, og það voru 15 ár, síðan þau höfðu
verið trúlofuð!
Páll Holm, tízlaikóngurinn okkar, er
kominn í heimsókn, stóð fyrir ofan
Qiyndina.
„Fimmtán ár síðan!“ hugsaði hún,
meðan hún las nieð áfergju greinina, þar
seni Páll sagði undir og ofan á um líf
sút i París. „En hvað ég gat annars
verið ung og óreynd i þá daga!“
Páll hafði verið svo örðugur viðfangs,
lív' að hann liafði þá þegar verið stað-
'áðinn í því, að „tízkukóngur“ skyldi
hann verða. Ekkert var í lagi, sem Iiana
hhrærði. í hvert sinn, sem þau hittust,
yar hún gagnrýnd. Ýmist var það kjóll-
11111 eða hatturinn eða sokkarnir eða
skórnir, sem eitthvað var út á að setja.
°g samt vissi hún, að hann elskaði hana.
Hún reyndi að gera honum allt til
geðs. Lagði sig óskaplega í líma til þess.
g samt sem áður.var hann aldrei á-
luegður.
^lhn mundi eftir þvi, þegar þau Páll
yöfðu hitzt í seinasta sinn. Það var ynd-
Jslegur vordagur. Hún hafði eytt óra-
hnia i að klæða sig, eins og vant var, þeg-
ar hún ætlaði á stefnumót við Pál, og til
a® kóróna verkið var hún með flúnku-
nýjan stráhatt, sem hann hafði búið til
anda henni, handa henni einni.
Hann hafði verið nokkurn veginn á-
naegður á svipinn.
„Þessi hattur hittir naglann alveg á
öfuðið,“ sagði hann upp með sér. En
ann fer bara ekki vel við þessa leiðin-
egu dragt, sem Jm ert i. Þú ættir að
Aera í svörtum lambskinnspels og falleg-
Um svörtum kjól“ ...
Pá var Jiað, að hún rauk á fætur og
ile.ygði í hann liringnum — litlum, speg-
dfög
i’um trúlofunarhring.
”Pú þolir mig alls ekki!“ Íirópaði hún,
og tárin streymdu niður kinnar liennar.
Þú lítur alltaf á mig sem tízkubrúðu og
skkert annað, — snaga til að hengja föt-
in þín á!“
SVO kom Hans til sögunnar, og Hans
hafði eklcert vit á fötum. Honum fannst
liún falleg, þó hún væri bara í slopp með
pappírsvafninga í hárinu. Og svo giftist
hún Hans í sannkallaðri örvinglun
Huglaus hafði hún'verið, huglaus og
barnaleg, þvi að gagnrýni Páls hafði
ekki endað með illgirni og gauragangi.
Þvert á móti liafði hann sýnt og sannað,
að hann var listamaður af Guðs náð.
Og auðséð var, að ást hans til hennar
hafði verið falslaus, því að aldrei liafði
hann kvænzt. Ef til vill var liann alltaf
að bíða eftir henni. Ef til vill var það
ekki orðið of seint ...
Tilhugsunin var töfrandi. Eldci of
seint! Ekki orðið of seint að verða aft-
ur ung og ástfangin — verða aftur til-
beðin og borin á höndum sér. ...
í dag var hún nefnilega þroskuð kona,
þó að hún væri enn þá ungleg og yndis-
leg, að því er henni sjálfri fannst. í dag
myndi liún sóma sér reglulega vel sem
hin fagra, vel klædda kona tízkukóngs-
ins!
Og hún mundi ekki koma til hans sem
nein bónbjarga-manneskja. Föt hennar
voru af nýjustu tízku. Hans hafði alltaf
verið mjög rausnarlegur við liana, enda
J)ólt drottinn vissi, að liann veitti því
aldrei neina athygli, hvaða fötum hún
var í J)á og J)á stundina.
Kl. 20 mínútur yfir 9 þaut liún inn í
búningsherbergi sitt og fór að róta öllu
til á efstu hillunni. Og þar — í öftustu
öskjunni — lá hatturinn, hatturinn hans
Páls. Hún hafði varðveitt hann eins og
dýrgrip öll Jæssi 15 ár!
Hún setti hann upp, tók fram nýja,
svarta Parisarkjólinn sinn og svarta