Þjóðernissinninn - 07.06.1934, Blaðsíða 3

ÞJÖÐERNISSINNINN
3
gekk oft misjafnlega fyrir síldarútgerð-
inni þessi ár. Það tapaðist og græddist
sitt á hvað. Hann var oft öreigi annað
árið, en efnaður hitt, eins og gengur og
gerist. En það virtist oft á þessum ár-
um, að dágar Öskars Halldórssonar sem
útgerðarmanns væru taldir þegar illa
áraði og síldin seldist ekki, en alltaf
var hann nokkrum mánuðum seinna bú-
inn að koma ár sinni þannig fyrir borð,
að allt var komið á stað aftur, og það
vanalega stærri og umfangsmeiri at-
vinnurekstur en sá, sem fallið hafði í
rústir og enginn hugði að aftur risi úr
rústunum. Það var öllum ljóst, sem
þarna störfuðu, að Öskar dró aldrei
neitt undan, en skipti því upp, sem til
var og sat slippur eftir, en við, sem höfð-
um kynnst honum, vissum að þrekið og
viljinn var svo mikill, að það leið aldrei
á löngu þangað til Öskar var búinn að
koma fyrir sig fótunum aftur og menn
fengu sitt.
Þaú var oft haft orð á því hjá okk-
ur sjómönnum, hvort hann svæfi aldrei,
því að það var venjulega þannig, að þeg-
ar við komum inn með síld, á hvaða
tíma sólarhringsins sem var, þá var
hann vakandi. Hann fór fyrstur á fæt-
ur og síðastur í rúmið. Á Bakka í Siglu-
firði var oftast frá 80 til 100 manns
í landi, en 7 til 10 skip lönduðu þar
síld, og það veit hver maður, sem þekk-
ir til slíks atvinnureksturs, að það er
ekki heiglum hent að halda um slíkt
atvinnufyrirtæki.
Það liggja eftir Óskar Halldórsson
meiri framkvæmdir en flesta jafnaldra
hans hér á landi, því hann verður að
teljast ungur maður ennþá, þótt hann
sé fjörutíu ára gamall. Eitt árið hafði
hann mikla síldarútgerð og söltun á haf-
inu fyrir utan landhelgi auk reksturs-
ins í landi og leigði hann til þess norskt
skip og hafði um borð í því um 50
manns. Engin útgerð útlendinga, hvorki
Svía né Norðmanna, gekk eins vel þetta
ár, þó að sagt væri að Norðmenn væru
fæddir með »síld í hendinni«.
öskar Halldórsson hefir keypt 3 línu-
veiðara til landsins. Hann breytti gam-
aldags íshúsi (Herðubreið) í Reykja-
vík í nýtízku frystihús. Hann byggði
stórt og mikið nýtízku frystihús á Siglu-
firði, sem kostaði um 200 þúsund krón-
ur. Ilann hefir byggt íshús í Vestmanna-
eyjum. Hann hefir byggt hafskipa-
bryggju ‘í Keflavík, sem hefir sparað
Suðurnesjabúum stórfé 2 undanfarin ár.
En mest gagn íslenzkri sjómannastétt
hefir hann unnið með því, að koma
fyrstur manna með hugmyndina um að
reisa síldarverksmiðju ríkisins, og vann
hann því máli meira gagn, en mönnum
almennt er kunnugt.
Sá, sem þetta ritar, þorir að fullyrða,
að það eru fáir menn hér á landi, sem
sjómannastétt þessa lands hefir haft
jafnmikið gagn af og Öskari Halldórs-
syni. Fyrst með byggingu þessara stóru
íshúsa, sem lækkuðu beituverðið stór-
um, þá með byggingu Keflavíkurbryggj-
unnar og síðast en ekki sízt með hug-
mynd sinni og dugnaði að beita sér
fyrir að síldarverksmiðja ríkisins yrði
reist.
Vegna þessara framkvæmda er sjó-
mannastétt þessa lands vel við Öskar
Halldórsson og getur þess vegna með
góðri samvizku gefið honum atkvæði
sitt.
Akumesingur.
Misjafnt skipt.
Öörum hossaö og tiamuað,
en Mun, jressaður-nínðiir
Hvernig er viðhorfið í þessu landi
viðvíkjandi atvinnuvegunum?
Jú, það er þannig, að í mörg undan-
farin ár hefir Alþingi hossað og hamp-
að landbúnaðinum á kostnað sjávarút-
vegsins.
Sambandi íslenzkra samvinnufélaga
hafa með löggjöf síðari ára verið gefn-
ar svo miklar skattaívilnanir fram yfir
aðra borgara þjóðfélagsins, að stór-
hneyksli er að. Sambandið getur rekið
sömu atvinnu í sama kaupstað og aðr-
ir óbreyttir borgarar og stórgrætt á
henni, eingöngu vegna ívilnana í skött-
um og gjöldum til hins opinbera, á með-
an aðrir verða að gefast upp vegna of-
sókna í sköttum til ríkissjóðs og bæjar-
félaga.
Framsóknarmenn og sjálfstæðismenn
hafa mörg undanfarin ár keppst um
að bjóða landbúnaðinum fríðindi, allt
á kostnað sjávarútvegsins. Þessir flokk-
ar hafa bókstaflega haldið uppboð á
bændadekri, og það hefir varla komið
fram á Alþingi nú í mörg ár svo vitlaus
tillaga í bændadekursáttina, að ekki
hafi verið rifist um »heiðurinn« af því
að hafa átt frumkvæði að henni.
Jónasi frá Hriflu datt oft margt i
hug, enda notaði hann sér óspart veik-
leika og ræfilshátt hinna flokkanna til
að láta þá ganga í gildruna og sam-
þykkja allt, sem honum þóknaðist,
hversu vitlaust sem það var.
En þegar aftur á móti er litið til sjáv-
arútvegsins verður annað uppi á ten-
ingnum. Þar hafa allir flokkar verið
jafn sammála um að »pressa og pína«
nýja skatta og álögur út úr þeirri at-
vinnugrein og nú er svo komið, að það
fæst helzt enginn til að leggja fé í sjáv-
arútveg lengur og þakkar hver fyrir,
sem losnað getur og haldið sér að ein-
hverju öðru.
Eruð þið, kjósendur, hrifnir af þess-
um þingmönnum? Hversu lengi ætlið þið
að halda áfram að láta þá fleka ykkur
með skjalli og falsi? Þegar þið talið við
þá, slá þeir úr og í, en þegar á reynir
og komið er til atkvæðagreiðslu á þing-
inu, þá svíkja þeir ykkur fyrir bænda-
dekrið og vesældóm þann, er skapast
hefir á undanförnum þingum og á djúp-
ar rætur í öllum núverandi þingflokkum.
Hvern kýst þú -
ungi maður?
Við kosningarnar er á milli margra
flokka að velja, þótt stefnurnar séu að-
; eins tvær. önnur er stefná hinna þrí-
ldofnu mai-xista. Héðinn, Jónas og Hjalti
Árnason eru þrjú höfuð á sömu skepn-
unni.
Hin er stefna þjóðernissinna.
Sjálfstæðisflokkurinn og bændaflokk-
urinn eru stefnulausir flokkar með öllu.
Þeirra ákvarðanir og gjörðir er kaup-
skapur einn, ýmist við aðra flokka eða
kjósendur.
Aðaláhugamál sj álf stæðisf lokksins,
sem sé, að Magnús Guðmundsson sé
ráðherra og Jakob Möller sé bankaeftir-
litsmaður, er varla hægt að telja til
stjórnmálastefnu.
Bændaflokkurinn er stofnaður til
þess að verzla með atkvæði sín á Al-
þingi, og má telja að sú verzlunarstétt
hafi verið nógu fjölmenn fyrir. For-
ingjar bændaflokksins vita, að atkvæði
þeirra á Alþingi eru keypt mun hærra
verði en afurðir kjósenda þeirra. í sveit-
inni. Þess vegna leggja þeir út í sína
þingmannaframleiðslu, sem mun borga
sig bezt, næst bruggi.
Þessir flokkar tveir ganga nú sam-
an arm í arm til kosninga, enda áhuga-
málin lík.
Rauðu flokkarnir berjast samkvæmt
boðorðunum frá Moskva, og þótt einn
sé á »réttri línu« og aðrir á skakkri,
er takmarkið hið sama. Þeir hrópa lýð-
ræði, en eru útsendarar þeirra verstu
kúgara, sem heimurinn hefir þekkt.
Þeir þykjast berjast fyrir vinnu handa
almenningi, en banna mönnum að vinna.
Þeir þykjast bera hagsmuni hinnar ís-
lenzku þjóðar fyrir brjósti, en ofsækja
alla þá, er ekki leggja sig möglunar-
laust undir ok flokksforingjanna. Þrótt-
ur og þrek, sjálfstæð hugsun og sjálfs-
bjargarviðleitni er eitur í þeirra bein-
um. Þeir hafa líka lært ráðin til þess
að ná því marki, er þeir hafa sett.
Rauðu flokkarnir hafa engan mót-
stöðuflokk átt hér á landi fyr en Flokk-
ur þjóðernissinna var stofnaður. Sjálf-
stæðisflokkurinn hefir barist á móti þeim
rauðu við kosningar og svo verzlað við
þá á Alþingi á eftir. Svo mun hann gera
enn.
Þjóðernissinnar vilja sameina þjóðina
aftur, sem nú er búið að uppleysa í
ótal stéttir. Þeir vilja rétta við fjárhag-
inn, sem þessi barátta milli flokka og
stétta hefir eyðilagt. Þeir vilja koma
framleiðslunni í það horf, að hún sé rek-
in með hagnaði í staðinn fyrir með