Morgunn - 01.06.1948, Blaðsíða 81
71
MORGUNN
annar fundargestur úr sæti og faðmar líkömuðu veruna
að sér, en ég heyri upphrópanir, undrunar- og blessunar-
®rð. Mér finnst þá líkami minn fara af stað og allt verður
anmt fyrir augum mínum. Ég finn einhvern taka um
axlir
minar, og ég finn hjarta einhvers berjast upp við
Uóst mitt. Ég skynja, að eitthvað er að gerast, en eng-
|nn. Veitir mér minnstu athygli, allra augu mæna á litlu
°muðu veruna, sem er í faðmi sorgarklæddu kvennanna
e&gja. Það hlýtur að vera hjarta sjálfrar mín, sem ég
eyri berjast svona glöggt, en ég finn einhvern handlegg
^tan um mig sjálfa. Ég hefi aldrei fundið nein faðmlög
Sreinilegar. Ég fer að undrast. Hver er ég? Er ég hvít-
^edda veran, eða er það ég, sem sit eftir í stólnum mín-
nrn? Eru það handleggir mínir, sem halda utan um háls-
!nn e eldri konunni frammi á gólfinu, eða eru hitt hand-
eSgir mínir, sem ég horfi á liggja í kjöltu minni. Er ég
Veran frammi á gólfinu? Ef svo er, hver situr þá hérna í
°mum mínum? Vissulega finn ég, að varir mínar eru
"sstar og að vangi minn er votur af tárunum, sem kon-
nrnar tvær gráta. En hvernig má þetta vera? Þessi óvissa
Urn’ hver maður sé, er óttaleg. Mig langar að hreyfa ann-
&n bandlegginn, sem liggur í kjöltu minni, en ég get það
^kki <<
•^eðan miðillinn var að berjast við þessar efasemdir
Urn s3álfa sig og líkömuðu veruna, kom litla veran til henn-
°g lagði hönd sína í hennar hönd, og madame d’Esper-
ance segir:
. »En hvað ég verð hamingjusöm yfir að finna snerting,
Ul'nvel frá þessu litla barni. Efasemdir mínar um, hver
eg sé, eru horfnar, og nú hverfur Anna, litla, bjarta veran
n í byrgið, en konurnar ganga til sæta sinna, grátandi,
nnar, en ákaflega hamingjusamar“.
tn^in frábæra gáfa Madame d’Esperance kom mörgu góðu
Jj. 'einar- Prófessor Friese í Breslau hafði verið mikill vin-
að ^*rns fræga próf. Zöllner í Leipzig, en þegar Zöllner fór
gefa sig að miðlarannsóknum og sannfærðist um fyrir-