Barnablaðið - 01.12.1938, Blaðsíða 4

10
BARNABLAÐIÐ
Rósin hans Davíðs.
"„Getur þú hlaupið til kaup-
mannsins fyrir mig“, sagði frú
Bruun við Davíð son sinn, 8 ára
gamlan dreng. „En hvað ert þú
að gera?“ hrópaði hún upp, því
Davíð lá á hnjánum á eldhúsgólf-
inu og hafði bundið á sig stóra
svuntu af mömmu sinni, hann
var með bursta í annari hendinni,
en með hinni lagaði hann nokkur
dagblöð, sem hann hafði breitt á
gólfið.
„Ég ætla að fara að þvo blómst-
urpottinn, sem rósin mín er í.
Það á að veita verðlaun í skólan-
um á morgun, þeim er kemur
með fallegasta blómið“, útskýrði
Davíð, „og er hún ekki líka falleg,
rósin mín?“
„Jú, hún er það, drengur minn“,
svaraði móðir hans, „en vertu
ekki of viss um, að þitt blóm
verði fallegast; þú hefir nú ekki
séð blóm hinna barnanna. En —“
bætti hún við, „ég verð að biðja
þig að fara strax, hérna á miðan-
um eru nokkrar vörur, sem ég
þarf a.ð nota í miðdagsmatinn, þú
getur svo látið hlutina á sinn stað,
þegar þú kemur aftur“.
Davíð hljóp af stað, og eftir
stutta stund var hann kominn
heim aftur. Móðir hans tók á móti
honum í dyrunum og sagði hon-
um, að rétt þegar hann var far-
inn, hafði frú Hansen, nágranna-
kona þeirra komið, og nú sat hún
inni í stofu. „Frú Hansen er kom-
in til að vita, hvort hún getur
fengið rósina þína keypta“, sagði
móðirin. „Nei, mamma, það getur
hún ekki“, hrópaði Davíð, „ég vil
áreiðanlega ekki selja blómin
mín“.
„Já, en heyrðu nú, drengur
minn, heldurðu að þú viljir það
ekki, þegar þú færð að vita, að
litla sjúka Elsa hennar frú Han-
sen á afmælisdag á morgun. Þú
veizt, hversu oft þú hefir séð
Elsu sitja við gluggann hérna
beint á móti, og horfa á blómin
þín, en síðustu dagana hefir hún
verið svo veik, að hún hefir ekki
þolað að klæðast, og þá hefir hún
talað svo mikið um rósina þína.
Þess vegna kom móðir hennar til
að spyrja þig, hvort þú vildir ekki
selja henni rósina, en þú veizt, að
hún er fátæk, og getur ekki borg-
að mikið fyrir hana“. Meðan frú
Bruun skýrði frá þessu, horfði
hún blíðlega á litla drenginn
sinn, og bað í hjarta sínu, að Guð
vildi hjálpa honum, að gera Hans
vilja. Án þess að tala meira um
þetta, gengu þau inn í stofuna til
frú Hansen.
Davíð gekk beint til hennar,
heilsaði kurteislega og án þess að
minnast á verðlaunin, sem átti að
veita í skólanum daginn eftir,
sagði hann: „Þér skuluð fá rós-
ina mína handa Elsu“. Varla hafði