Barnablaðið - 01.12.1938, Blaðsíða 10

16
BARNABLAÐIÐ
talaði við Guð í bæn. Mamma mín
biður oft, og ávallt í Jesú nefni. —
„Ef þú hefir ekkert annað að tala
um en að konur séu grátandi á
hnjánum og segjast biðja í þessu
Jesú nafni, þá er bezt að þú farir
heim undir eins. — En hvers
vegna grét hún, var hún veik?“ —
„Nei, ekki held ég það, en mér
fannst hún vera ákaflega sorgbit-
in, og ég fann svo mikið til þess
að blessuð mamma skyldi gráta.
Hún er svo góð við mig, og mikið
er það gaman að hlusta á allar
þær fallegu sögur, sem hún segir
mér. Þú ættir bara að heyra hvað
hún segir mér frá um himnaríkið“.
Ólafur þegir um stund, en hugsar
um hvað honum finrist það vera
kjánalegt hjá fullorðnu fólki að
kenna börnum sínum þess háttar
vitleysu, og hvað þetta spilli þjóð-
inni. Nei — þó að það sé um næt-
urtíma, þá má ég til að hjálpa
þessum dreng út úr villunni. Mað-
ur má til að berjast á móti þessu.
„Komdu inn, Mundi minn, svo
skal ég gefa þér gott ráð“, segir
Ólafur. „Ég skil það, að mamma
þín hefir kennt þér mikið um bib-
líuna og um Jesúm Krist“. — „Já,
það má hún eiga“. — „En nú skal
ég segja þér hvað ég álít. Eins og
þú veizt nú, þá er ég mjög reynd-
ur maður og mörgum hefi ég gef-
ið ráð í ýmsum erfiðleikum, sem
hafa heppnast vel. Þegar um
mömmu þína er að ræða, þá skaltu
ekkert vera hræddur þó að hún
krjúpi svona við rúmið. Konur
gera þetta stundum í fávizku
sinni, þegar þeim líður illa á ein-
hvern hátt. En þú, sem átt að
verða karlmaður, skalt ekki skipta
þér af þessu. Þetta er einungis
fyrir konur.“ — Mundi leit undr-
andi á Ólaf eins og hann efaði orð
hans. — „Kristur var aðeins mað-
ur eins og ég. Hann dó og var
greftraður eins og þú veizt. Þú
ert líka svo skýr drengur, að þú
skilur hve mikil vitleysa það er
ef einhver, sem er langt burtu
héðan, allt í einu fer að krjúpa og
gráta og biðja til mín, því ekki
get ég heyrt til hans svo langa
leið. Svona er það með Krist líka.
Á morgun skaltu segja við
mömmu þína, að svona sé það. —
Ekki trúi ég á Krist“.
Mundi hefir hlustað hljóður á
Ólaf, en allt í einu segir hann:
„En Ólafur, mamma fær alltaf það
sem hana vantar, þegar hún hefir
beðið. Hún grætur heldur ekki
alltaf, oft er hún glöð og fagn-
andi. Einu sinni kom hann Magn-
ús gamli á Reykjum þessa löngu
leið heim til okkar með kjöt og
kartöflur og rófur, peninga gaf
hann víst líka. í það skipti var
mamma nýbúin að biðja“. Ólafur
fékk ekkert orð að mæla, en
Mundi heldur áfram: „Hvernig
stendur á því að þú trúir ekki,
Ólafur?“ (Framh.).