Barnablaðið - 01.12.1938, Blaðsíða 5

BARNABLAÐIÐ
11
hann sleppt orðinu, þegar hann
varð að flýta sér út úr stofunni,
það var eins og stór kökkur væri i
hálsinum á honum, þannig barðist
hann við grátinn. Hann hafði
vonað svo innilega, að vinna þess-
ar 5 krónur, sem kennslukonan
hafði heitið í verðlaun, og þær
ætlaði hann svo að geyma þangað
til í sumar, svo þau gætu farið út
í skóginn.
Þegar hann kom út í eldhúsið,
tók hann blómsturpottinn, með
rósinni í, og bar hann inn í svefn-
herbergið, þar kraup hann niður
við rúmið sitt, með rósina við
hlið sér, og byrjaði að biðja á
þessa leið: „Kæri Drottinn Jesú!
Ég vil svo gjarnan gleðja þig!
Vilt þú ekki hjálpa mér, til að
verða reglulega glaður, af að gefa
Elsu rósina mína!“
Þegar Davíð hafði beðið þessa
bæn, hættu tárin að renna niður
kinnar hans, brosandi tók hann
rósina sína upp aftur, og fór með
hana inn í stofuna, rétti móður
Elsu hana og sagði: „Þetta er af-
mælisgjöf til Elsu, ég vii ekki
neina borgun, aðeins að hún verði
glöð“.
„En móðir þín var rétt núna að
segja mér, að þú hefðir sjálfur
ætlað að fara með rósina í skól-
ann á morgun, þegar verðlaunaút-
býtingin fer fram, en þú nefndir
það alls ekki. Ef ég hefði vitað
það, þá hefði ég ekki beðið þig að
selja mér hana, hversu mikið sem
Elsa myndi gleðjast af að fá
hana“.
„Nei, takið þér við henni“, sagði
Davíð aftur, „ég er einmitt svo
glaður yfir að gefa Elsu hana,
hún getur aldrei komið út til að
leika sér, eins og við hin“. Stuttu
síðar yfirgaf frú Hansen stofuna,
með rósina í fanginu, og um leið
þakkaði hún hinum litla gjafara
innilega. „Ég verð að biðja þig að
fara aftur til kaupmannsins11,
sagði móðir Davíðs, þegar þau
voru orðin ein. „Mér þykir leiðin-
legt, að ég gleymdi nokkru, sem
ég þarf endilega að nota“.
„Ég skal hlaupa undir eins“,
sagði Davíð. Hann var mjög glað-
ur yfir að fara dálitla sendiferð og
fá eitthvað annað að hugsa um, en
rósina.
Nú gekk hann af stað, blístrandi,
því hann vildi svo gjarnan vera
reglulega glaður yfir því, að hafa
gjört litlu, sjúku stúlkunni þessa
óvæntu gleði.
En skyndilega stanzaði Davíð;
hvað var það sem lá þarna á göt-
unni, rétt við fætur hans? Falleg
og glæný peningapyngja! Hann
leit í kringum sig til að vita hvort
hann gæti ekki kallað á eigand-
ann, en þar var alls engan að sjá,
þess vegna beygði hann sig niður
og tók hana upp. Hann opnaði
pyngjuna gætilega, því það gat
verið að í henni væri nafn eða