Barnablaðið - 01.10.1949, Blaðsíða 6

4
BARNABLAÐIÐ
leyfði honum að kaupa sjálfum fyr-
ir þá.
Drengurinn fór af stað Stundum
gægðist hann inn um gluggarúður,
þar sem glaðar og hamingjusamar
fjölskyldur sátu inni. Þegar hann sá
heilbrigð börn leika sér, komu tár
í augu hans. Hvers vegna var hann
þessi vesalingur. Hjá bæjarstjóran-
um var allt uppljómað. Hfinn gægð-
ist inn. Nokkur börn sátu við borð
og léku sér að tindátum. Einn
þeirra datt á gólfið og brotnaði.
Lítil telpa ætlaði að taka hann upp,
en þá sagði eitt hinna barnanna:
„Kastaðu honum, hann er gagns-
láus, hann er eins og Pétur Banner-
man.“ Pétur heyrði þetta greinilega.
Ó, hvað þetta særði hann. Allt, sem
hét gleði í hjarta hans, dó á svip-
stundu. Hann hraðaði sér heim til
að segja mömmu sinni þetta, og alla
leiðina endurhljómuðu þessi ótta-
legu orð í hjarta hans: „Hann er
gagnslaus, hann er eins og Pétur
Bannerman.“ Jafnvel í draumi of-
sóttu þessi orð liann. Svo var það
nótt eina, að Pétur gat ekki sofið,
hann varð að fara út eins og hinir
drengirnir. Hann klæddi sig og
laumaðist út, án þess að mamma
hans vaknaði. Það var stjörnubjart,
og hann lagði af stað upp f jallið. Ó,
hvað hann óskaði að hann væri eins
og hinir drengirnir. Yfir gil og
sprungur, sem hinir drengirnir gátu
stokkið yfir, varð hann að skríða, en
hærra og hærra komst hann. Með
nokkru millibili hitti hann stórar
hrúgur af kvistum og trjágreinum.
Hann vissi til hvers þær voru ætlað-
ar. Ef einhver vörðurinn yrði var
við óvinina átti hann að kveikja eld
og gera þannig aðvart, og svo hver
af öðrum. Pétur var orðinn þreytt-
ur, hann settist niður við eina hrúg-
una og hallaði sér upp að henni og
sofnaði brátt. Hann dreymdi þá að
eldur kviknaði í hrúgunni og ein-
hver hrópaði: „Hann er gagnslaus,
hann er eins og Pétur Bannerman."
Hann hrökk upp. Hafði hann heyrt
eitthvað, hann skimaði í kringum
sig. Meðfram kletti einum fannst
honum eitthvað hreyfa sig. Hann
gat séð að þar voru margir menn,
þetta hlutu að vera óvinir. Hann
langaði til að hrópa, en gat það ekki.
En þá datt honum í hug eldfærin,
hann þreifaði eftir þeim og kveikti
í greinunum, og brátt varð af því
stórt bál. Svo flýtti hann sér af stað,
og nú sá hann fleiri bál kveikt.
Óvinirnir voru uppgötvaðir og
hann heyrði þá hrópa eftir sér í
reiði. Hann reyndi að gleyma því
að hann væri krypplingur og hrað-
aði sér niður að þorpinu til að að-
vara fólkið sem var sofandi. En stór
sprunga varð á vegi hans. Hvernig
gat hann komist yfir hana? Það var
eins og yfirnáttúrlegir kraftar fylltu
hann og hann stökk yfir hana, en
um leið hitti píla frá óvinunum
hann í síðuna. Með blæðandi sár