Barnablaðið - 01.10.1949, Qupperneq 20

LÖGREGLUMAÐURINN OG BÆN EIRÍKS LITLA.
(Framhald af 3. síðu).
„Ég álít, Eiríkur minn, að veslings maðurinn hafi hræðilegar kvalir,
kann er alveg bakinn brimasárum.“
„Veiztu hvað, systir, upp frá þessari stund, þegar ég bið fyrir sjálfum
mér, þá ætla ég einnig að biðja fyrir honum. Drottinn Jesús mun vissu-
lega fallast á það. Hann þekkir svo vel hve veikur lögreglumaðurinn er,
og þegar hann fær heilsuna aftur, mun hann biðja sjálfur, eða heldurðu
það ekki ,systir?“
„Ég vona bað, litli vinur minn . . . .“
Hún lauk ekki setningunni, því að annar sjúklingur kallaði á hana, og
Eiríkur litli var aftur einn með hugsanir sínar. Hann athugaði félaga
sinn enn á ný. Því næst lagði hann aftur augun, spennti greipar. og byrj-
aði að biðja með hljóðlátri rödd, en þó svo hátt að hinn gat heyrt það.
„Kæri Frelsari, ég ætla að biðja einu sinni fyrir Iögreglumanninum og
cinu sinni fyrir mér, í þetta skipti er það fyrir honum. Trúfasti og góði
hirðir, ég bið þig á þessari nóttu að varðveita Iitla lambið þitt “ Þegar
þama var komið, þagnaði Eiríkur litli og andlit hans lýsti efa og um-
hugsun. „Þetta er ekki lítið Iamb,“ sagði hann við sjálfan sig, „hann er of
stór og of gamall, hvað á ég segja — sauðinn þinn?“
Eftir að hann hafði lokið þessum orðum, endurtók hann: „Trúfasti og
góði hirðir, ég bið þig á þessari nóttu að varðveita sauðinn þhm og vaka
yfir honum þar til í fyrramálið, ó, vertu honum mjög nærri — amen.“
Á næsta augnabliki hvíldi hið litla bjarta barnshöfuð á koddanum í
djúpum og værum svefni. En fyrir lögreglumanninum var svefninn mjög
fjarri. í fyrsta lagi voru þrautirnar, sem hann leið á líkamanum, miklar
og því næst var hugur hans og hjarta bundið við bæn litla drengsins,
ívrir sálu hans, sem var stiginn í hæðirnar til hins góða hirðis. Já, hjarta
hans var of hrifið af þessari bæn til þess að hann gæti sofnað.
Myndi bænin virkilega verða heyrð? Og gat það verið, að Jesús vildi
vaka yfir honum og vernda hann alla hina löngu nótt? Omögulegt, hann
liafði alltaf hugsað sér að Guð byggi á stað, sem væri langt, langt í burtu.
Og nú hafði hann heyrt að Jesús gæti verið manninum svo undra nærri.
Skyldi það vera virkileiki, að Drottinn væri nærri þeim, sem ákallaði
liann?
„Vertu honum mjög nærri,“ hafði bamið sagt. Gat það verið ínögulegt?
Var það, þegar á allt var litið, nokkuð eftirsóknarvert fyrir hann, hinn
óhreina og óguðlega syndara?
Náttúrlega hafði Eiríkur litli talað við hinn góða hirði um sauðinn
hans, en það var misskilningur.
(Framhald).
’ý«$ÍSSÍÍ$SS$SSSSÍSSS$ÍSSSSSÍSSSSSÍSSÍ${SSSSSSSSSSSSSSSS$SSSíSSSSSSSSS$SSSÍ