Barnablaðið - 01.04.1950, Blaðsíða 12

io
BARNABLAÐIÐ

til, að heimferðarmiðinn með vagn-
inum var í vasa hennar. Farðu nú
upp og þvoðu þér, við borðum rétt
strax.“
Þegar Gróa kom upp á herbergið
sitt, settist liún hugsandi á stól.
Hún skammaðist sín sárlega. Hún
fann að Mai frænka og Hans frændi
sáu gegnum ósannindi liennar og
blekkingar. Frammi fyrir þeim
fannst henni að hún væri nakin í
skömm sinni. Það hafði verið
dýpsta löngun Gróu, að vinna
traust Mai frænku og verða henni
til gleði. Á þessari stundu vildi hún
gefa hvað sem væri til þess að gera
að engu það, sem skeð hafði í kaup-
staðnum. En það varð ekki aftur-
tekið. Litla buddan hennar Inger
lá í kápuvasa hennar, og í örvingl-
un sinni faldi hún hana og afgang-
inn af peningunum á botni einnar
kommóðuskúffunnar. Hún hafði
ætlað að kaupa eitthvað gott fyrir
afganginn af peningunum, en þeg-
ar til átti að taka, þorði hún það
ekki. Það hræðilegasta var, að hún
hafði séð það á Mai frænku, að hún
grunaði hana um að hafa stolið
buddunni. Þótt Gróa væri vön að
hnupla og skrökva, þá var eitthvað
í andrúmsloftinu hér, sem orsakaði
það, að hún fékk skömm á þessu,
sem liún áður hafði tekið þátt í
sem sjálfsögðum hlutum. Bænar-
andvarp steig upp frá hjarta henn-
ar um það, að hún mætti eignast
þetta ólýsanlega, sem hún fann að
Mai frænka átti, og Hann, sem heyr-
ir hvert andvarp, sem beint er til
Hans, Hann lieyrði einnig slitrótta
bænartilraun Gróu. Andrúmsloftið
á heimili dýralæknisins gerði það
að verkum, að Iöngunin eftir að
verða hrein og góð óx hjá Gróu.
Gegnum alla breytni Mai frænku,
gekk vitnisburðurinn um, að Jesús
væri sá eini, sem virkilega gæti
hjálpað henni. Eftir því sem dag-
arnir liðu, varð það meira og meira
óþolandi fyrir Gróu, að vita um
buddu Inger í kommóðuskúffunni.
Oft datt henni í hug, að fara með
budduna út í skóg og grafa hana
þar, en hún óttaðist að það kæmist
upp.
Inger kom nú mikið sjaldnar en
áður til Óla. Hún fann andúð
Gróu, og hversu hún vaktaði Óla,
og þótt Inger hefði þekkt hann frá
fæðingu, tókst Gróu að skilja þau
alveg að. Beiskjan gróf um sig í
hjarta Inger, henni fannst Gróa
bola sér burtu, og hún hugsaði með
ánægju til þess, að þegar hún kæmi
í jólaleyfið, jrá yrði Gróa, sem bet-
ur færi, farin aftur. Gamla skó-
smiðnum var í nöp við Gróu. Inger
var eftirlætið lians, og liann gat
ekki þolað, að neitt yrði henni til
angurs.
Kveld nokkurt, þegar frúin hafði
beðið kvöldbænina með Gróu, áður
en hún færi að sofa, minntist frúin
þess, að hún hafði ætlað að gera
yið rifu á einum kjólnum hennar.