Barnablaðið - 01.04.1960, Qupperneq 4

Pétur og Elnu. En það er svo
dimmt framundan núna, Þórður
minn litli.“
v „En mamma, við eigum þó kart-
öflur í kjallaranum og eldivið úti
í byrginu, og við eigurn Guð og
livort annað, og litlu stofuna okk-
ar.“
,,já, bara að svo væri!“ andvarp-
aði mamma hans.
,,En livað er þá að?“ spurði Þórð-
ur hálfhræddur og losaði sig úr
fangi hennar.
„Þórður minn, við getum orðið
húsvillt þá og þegar. Heimilið okk-
ar hérna tilheyrði okkur bara á
meðan pabbi þinn lifði og gat unri-
ið uppi á herragarðinum. Nú fær
einhver annar atvinnu pabba þíns.“
„Já, en mamma, get ég ekki feng-
ið hana?“
Mamma brosti að drengnum sín-
um. „Þú ert of lítill, vinur minn,
og hefur ekki krafta ti'l þess.“
„Lítill", endurtók Þórður og dró
skyrtuermina upp fyrir olnboga.
„Pabbi sagði að ég væri sterkur.
Og víst er ég nógu sterkur til að
aka vagninum herragarðseigandans
eins og pabbi gerði. Svo get ég líka
unnið fleiri daga í vikunni en
pabbi. I vor hætti ég í skólanum.
Heldurðu ekki að það dugi,
mamma?“
Þórður var svo ákafur. Mamma
varð enn einu sinni að faðrna góða
drenginn sinn.
„Kannski, og kannski ekki,“ sagði
hún. Hún vildi ekki hryggja hann
með því að segja það sem hún hugs-
aði innst inni. „Það er nú undir
því komið hvern hug herragarðs-
eigandinn ber til okkar,“ sagði hún
loks.
„Við skulum biðja Guð að gera
hann okkur velviljaðan,“ sagði
Þórður, „því að Guð getur það.“
„Hvernig veiztu það, drengur
minn?“ spurði hún.
„Hvernig?" Þórður leit upp stór-
um augum. „Heyrðirðu það ekki
mamma, að ég'var einmitt að lesa
um það mörgum sinnum? Guð hef-
ur sjálfur sagt það.“
„Jú, jú!“ Víst hafði mamma hevrt
það.
„Mamma, við skulum biðja Guð
núna strax!“ Þórður dró mömmu
sína niður á knén við hliðina á sér.
„Bið þú drengurinn minn. Þii
hefur meiri trú í kvöld en ég,“
sagði mamma hans.
Og Þórður bað einfaldlega,
barnslega og blátt áfram eins og
áður, þegar hann bað pabba sinn
um eitthvað. Mamma hans gat ekki
varizt tárum. Andi Guðs snerti
hjarta hennar
„Drottinn, kenndu mér að
biðja,“ andvarpaði hún í hjarta
sínu. „Gefðu mér barnslegt trúar-
traust á þér. Og láttu ekki dreng-
inn minn verða til skammar í sinni
föstu trú á þig.“
Það var barið að dyrum, stuttum,
hörðum höggum. Móðirin flýtti sér
að standa upp. „Gjörið svo vel,“
sagði hún. Sá sem inn kom, var sjálf-
ur herragarðseigandinn. Móðir og
sonur hrukku við.
24 BARNABLAÐIÐ