Barnablaðið - 01.04.1960, Page 5

„Gott kvöld!“ sagði hann þurr-
lega. „Eg ætla bara að láta ykkur
vita, að á nýárinu vil ég að búið
sé að rýnia lnisið, því að ég hcf
hugsað mér að ráða fólk til að
llytja í það. Minnist þið nti þess,
sem ég hef sagt, svo við þurfurn
ekki að eyða fleiri orðum um það."
Herragarðseigandinn bjóst til að
fara samstundis. Orð hans konru
eins og reiðarslag yfir móðurina,
þó að hún helði búizt við þessu.
Hún gat engu svarað. En þá gekk
hórður fram.
„Herragarðseigandi!“ sagði hann
djarflega. „Gæti ég ekki fengið að
halda húsinu með sömu skilmál-
um og pabbi?“
Þá var það sagt. Herragarðseig-
andinn var yfir sig liissa. Svo skelli-
hló hann, háðslegum, skerandi
hlátri.
„Þú, stráklingur! Hvað ætti ég að
gera við þig? Kannski til að smala.
Ekki getur þú unnið á ökrum eða
engjum.“
„En ég gæti kannski ekið vagni
fyrir yður,“ dirfðist Þórður að bæta
við. „Og ég vildi gjarnan vinna
lleiri daga hjá yður en pabbi minn
vann. Ég skyldi með Guðs hjálp
gera mitt bezta!" Tárin stóðu í aug-
um Þórðar.
„Bull!“ tautaði lierramaðurinn.
„Þú hefur bezt af að vera lijá móð-
111 þinni enn um tíma. Munið þið
nú eftir livað ég sagði. Urn nýárið
á húsið að vera laust!“ Svo fór hann.
og skóhljóðið dó út í fjarska.
„Guð, var þetta bænheyrsla?'1
snökkti móðirin og faldi andlitið i
höndum sér. Það dinnndi meir og
meir í stofunni. Litlu systkinin
höfðu sofnað á bekknunr. Það var
svo þungbúið og raunalegt inni að
Þórði fannst hann ekki geta andað.
Hann varð að fara út í myrkrið,
storminn og rigninguna. Honurn
fannst eins og ltann yrði að glíma
við einhvern.
„Mamma," sagði hann þreytu-
lega. „Ég ætla að skreppa út snöggv-
ast. Kannski fer ég til tréskósmiðs-
ins. Ög þá verð ég dálitla stund."
Móðir hans lét hann fara. Henni
fannst hún líka þurfa að vera í
einrúmi. „Klæddu þig vel og gættu
þín í myrkrinu," sagði hún.
Þórður gekk til hennar og strauk
um liárið á henni. „Vertu ekki
hrygg mamma," sagði hann. „Þetta
getur allt farið vel. Guð getur bæn-
lieyrt okkur á einhvern hátt, sein
við höfum ekki hugsað okkur. Það
er áreiðanlegt að hann gerir
það, annars væru orð hans ekki
sönn.“
Svo fór Þórður, en orð lians, full
af trúartrausti, bergmáluðu í hjarta
móðurinnar. „Akalla mig á degí
neyðarinnar," var sem hvíslað væri
að henni. Og nú var sannarlega
neyð á ferðum. Hún kraup aftur
til bænar, og .nú gat hún beðið.
Þórður streittist áfram í storm-
inum eftir skógargötunni í myrkr-
inu. „Ákalla mig á degi neyðarinn-
ar, ég mun frelsa þig, og þú skait
vegsama mig,“ sagði hann aftur og
aftur með sjálfum sér.
BARNABLABIÐ 25