Barnablaðið - 01.04.1960, Side 6

Honum fannst hann ekki geta
beðið, og hann vissi ekki að öll sái
hans var eitt bænahróp upp til
Guðs. Hann ætlaði að fara til gamla
\inar síns, tréskósmiðsins, því að
hann kunni að biðja, og Þórður
áleit að Guð mundi svara bæn hans.
Hugsandi nálgaðist hann ak-
brautina. Þá heyrði hann allt í
einu einhvern kveinka sér skammt
framundan. Hann grillti nú, í
rnann, sem sat á þúfu, en sá ekki
fyrir myrkrinu hver það var. Eu
þegar hann kom nær, sá hann að
það var enginn annar en lierra-
garðseigandinn sjálfur.
„Hver er þetta?“ spurði hann
veiklulegri röddu.
„Eg er Þórður Ólafsson í hjá-
leigunni, eins og þér heyrið,“ sagði
Þórður.
„Já, svo. Hm,“ sagði herranrað-
urinn og stundi við. „Eg hef slasað
mig í fætinum, líklega brotið hann.
Ég féll um trjárót. Viltu fara heirn,
og láta vagn koma að sækja mig?“
„Gjarnan," svaraði Þórður og
hentist af stað.
„Kannski er liann dugandi dreng-
ur þrátt fyrir allt,“ hugsaði herra-
gárðseigandinn. „Ef hann er líkm
föður sínum þá er gott efni í hon-
um. Ef til vill hef ég verið of harð-
ur við þau. Hefði líklega átt að
lofa þeim að vera kyrrurn til vors-
ins.“
Þórður kom móður og másandi
á herragarðinn. Þar var enginn
heima nema ráðskonan. Vinnuhjú-
in höfðu orðið samferða í heimboð
til býlis, senr var hálfa mílu frá
herragarðinum Víðibýli.
Ráðskonunni brá mjög við tíð-
indin. Hvað átti hún að gera? Þetta
var meiri óhamingjan.
„Þetta getur allt orðið gott,“ sagði
Þórður. „Bara ef hestur er hér við
hendina, þá skal ég lara og sækja
herragarðseigandann.“
„Blessaður drengurinn! Ef þú
getur það, þá ertu duglegur. Víst
höftim við hest. Bíddu á meðan ég
sæki lukt, og svo skal ég hjálpa þér.“
Gamla ráðskonan fór að flýta sér
og það gekk vel að koma aktýgjun-
um á hestinn og spenna fyrir, því
að það kunni Þórður vel, harm
hafði alltaf haft áhuga fyrir lrestum
og ökutækjum.
Svo hoppaði hann upp í sætið,
sveiflaði keyrinu og sveigði hest og
vagn fimlega út á veginn, rétt eins
og það væri Andrés vinnumaður
sjálfur.
Herragarðseigandinn lá kyrr á
þúfunni og kveinkaði sér. Og
vænt þótti honum um þegar hann
heyrði hófatakið og vagnskröltið.
„Þetta var rösklega gert bæði af
drengnum og Andrési," hugsaði
liann þegar liann heyrði vagninn
nálgast. Það var annars heppni að
Andrés skyldi vera heima. Annars
hefði hann orðið að liggja hér
tímunum saman. En drengurinn
varð að fá eitthvað að launum fyrir
hjálpina, því að það var Guðs mildi
að hann kom einmitt framhjá á
réttum tíma
Nú kom vagninn í ljós. Gott var
26 BARNABLAÐIÐ