Barnablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 7

það'- að akvegurinn var svo nærri.
„Guð blessi þig Andrés, að þú
skyldir koma svo fljótt,“ stundi
herragarðseigandinn, þegar vagn-
inn staðnæmdist. Það var nærri því
aldimmt í skógarjaðrinum, en Þórð-
ur hafði góða sjón, og sveigði hest
og vagn nett og fimlega fram á
milli trjánna og snarstöðvaði liest-
inn beint fyrir framan manninn.
„Nei, Andrés var ekki heima, svo
að ég tók hestinn og vagninn ef
herragarðseigandinn vill láta mig
aka sér heim.“
Herragarðseigandinn ræksti sig
aftur og aftur. Hann gleymdi nærri
því þrautinni.
„Ert það þú, Þórður?" tautaði
hann. „Því hefði ég ekki trúað.
Þetta var rösklega gert af þér! “
Það var erfitt fyrir herragarðs-
eigandann að komast upp í vagn-
inn. En nú sýndi það sig að Þórð-
ur var ekki eins ónýtur og liann
hafði haldið. Drengurinn hafði
krafta í kögglum. Svo var haldið
heimleiðis. Allt gekk ágætlega. Það
var ekki laust við að herragarðs-
eigandinn fyndi til hlygðunar
þegar hann hugleiddi heimsókn
sína að hjáleigubænum fyrr um
kvöldið, og þá atburði sent síðan
höfðu átt sér stað. Það leit svo út
sem æðri máttarvöld hefðu stjórn-
að öllu saman.
Þegar heim kom vildi garnla ráðs-
konan endilega láta sækja lækni.
Því þótt að hcrragarðseigandinn
hefði kannski ekki beinbrotnað.
gat þó fóturinn hafa skekkst í liðn-
urn. Og. nú vantaði ökumanninn
Að Andrés skyldi ekki vera heima.
Mikil vandræði gátu þetta verið.
Þórður sem stóð við dyrnar, heyrði
samtalið.
„Má ég ekki sækja lækninn?“
spurði hann.
„Víst máttu það, drengur minn.
En þorirðu það um rniðja nótt, og
heldurðu að þú ratir?“ spurði ráðs-
konan.
„Eg bæði þori og rata. Læknir-
inn býr rétt við stöðvarhúsið. Ég
hef séð nafnskiltið hans mörarum
o
sinnum,“ svaraði Þórður.
„Þú ert röskari drengur en ég
hafði haldið,“ sagði nú herragarðs-
eigandinn. „Þú skallt ekki hugsa
að þú fáir ekkert fyrir þetta.
Klæddu hann vel, Anna, svo að
hann ofkælist ekki. Vittu hvort
hann getur ekki verið í loðkáp-
unni og loðhúfunni minni. Það ætti
ekki að gera til þegar hann situr og
ekur vagninum."
Þórður fór nú í þessi umtöluðu
föt, og þó að það hefði tekið sig
einkennilega út í dagsbirtunni að
sjá hann í gervi herragarðseigand-
ans, þá var nú allt öðru rnáli að
gegna. Hann sat stöðugur í sætinu,
honum var hlýtt, og hann stýrði
hesti og vagni örugglega.
Bráðum var hálf míla vegar að
baki, og vagninn rann inn á götur
litla kaupstaðarins.
Þórður batt hestinn við síma-
staur, gaf honunr heypokann, og
gleymdi ekki að breiða yfir hann
gæruskinnsfeldinn. Síðan gekk
BARNABLAÐin 27