Barnablaðið - 01.04.1960, Síða 8

hann að læknishúsinu og hringdi
dyrabjöllunni. Hann studdi fingri
á hnappinn þangað til opnað var.
Læknirinn opnaði sjálfur og gott
var það að hann var góðlyndur.
„Skárri er það nú hringingin!"
sagði hann. „Hver ert þú, og livert
er erindið?"
Þórður tók nú ofan stóru loðhúf-
una herragarðseigandans. „Ég ætla
að biðja lækninn að koma með mér
til lierragarðseigandans á Víðibýli.
Hann liefur dottið og meitt sig
illa í fæti og kennir mikið til. Ef
nú læknirinn gæti konrið strax
með mér þá væri það gott.“
,.Já, en þú vilt kannski leyfa mér
að ljúka úr tebollamnn? Eða ef til
vill má múta þér til að konra inn
■ að borðinu?"
„Nei, þökk fyrir,“ og Þórður
hneygði sig kurteislega.
„Hraustir drengir ségja ekki:
„Nei þökk“, sagði læknirinn og tók
í kragann á loðfeldi Þórðar og ýtti
honum á undan sér alla leið að
borðstofudyrunum. En þá snar-
stanzaði Þórður. „Eg verð að
minnsta kosti að fara úr tréskónum,
frúnni getur mislíkað,“ sagði hann.
Læknirinn hló hjartanlega.
„Engin hætta á því, drengur
minn.“
Svo settist Þórður að tedrykkju
hjá lækninum. Hann át og drakk
með góðri lyst því það var langt síð-
an liann hafði borðað fátæklega
miðdegismatinn. Læknirinn horfði
á liann ánægjulega. Hann var mikill
vinur röskra og djarfra drengja.
„Já, borðaðu nú eins og þú get-
ur í þig komið“, sagði hann og stóð
upp frá borðinu. „A meðan býst ég
til ferðar."
„Já, þökk fyrir, égget vel borðað
eina sneið enn,“ sagði Þórður frjáls-
mannlega. Læknirinn liló. Loksins
var Þórður mettur og ánægður, og
læknirinn og hann fóru nú í yfir-
hafnirnar, stigu upp í vagninn og
óku af stað.
„Nú ábyrgist þú líf mitt, Þórður,"
sagði læknirinn.
„Líf okkar er nú í hendi Guðs,“
svaraði Þórður. „En þegar nm það
er að ræða að halda liesti og vagni
á veginum, þá skal ég gera mitt
bezta." Og það gjörði hann líka.
Áfram héldu þeir undir ágætri
stjórn Þórðar, sem hafði glöggar
gætur á öllu, og öruggt taumhald
á hestinum. Á meðan töluðu þeii
fjörlega saman og Þórður var alveg
eins frjálsmannlegur og áður við
borðið. Læknirinn skemmti sér vel.
Tíminn léið fljótt, og áður en varði,
sveigði vagninn upp að Víðibýli og
nam staðar við tröppurnar.
Herragarðseigandinn varð glað-
ur þegar læknirinn kom; því að
hann hafði þjáðst rnjög í fætinum.
Við rannsókn kom í ljós að fótuv-
inn \rar ekki brotinn, en samt þurfti
herragarðseigandinn að liggja rúm-
fastur um tíma.
Andrés vinnumaður var nú koiti-
inn heim, og ók hann lækninum til
baka, en Þórður lagði af stað heim-
leiðis án þakklætis og launa.
Nú var komið miðnætti og
28 BARNABLAÐIÐ