Barnablaðið - 01.04.1960, Síða 12

fDepat f ugllatnLt oahna
Hefur þú verið fyrr á fótum en
fuglarnir? Hefur þú heyrt hvernig
þeir vegsama Drottin, þegar þeir
vakna? Allt er hljótt fyrst, en svo
byrja þeir fyrstu: Bí, bí bí, segja
þeir. Brátt fjölgar röddunum og
loks verður það stór og mikill kór,
sem vegsamar Drottin.
Stundum þegar við förurn á fæt-
ur á morgnana, gleymum við að
lofa Drottin fyrir nýjan dag, heilsu
og líf. Fuglarnir fara fyrr á fætur
en við, að minnsta kosti venju-
lega, en þeir byrja strax og lofa
Drottin. Fyrsta hugsun okkar, þeg-
ar ráð vöknum á morgnana, ætti
að vera lofgjörð til Drottins. Harm
hefur gjört svo rnikið fyrir okkur
og hann hugsar ávallt um okkur,
og auðsýnir okkur kærleika sinn og
umhyggju.
Þýtt. L.B.
lega ekki öll Jesúm, negrabörnin
í Afríku.
Þá brosti Niels og sagði:
— Mér finnst að við ættum líka
að safna svolitlu saman handa negra-
börnunum.
Hann fékk Gauta tvær krónur
og sparisjóðsstjórinn og einhver
stúlka gáfu líka sínar tvær krónurn-
ar hvort.
Það voru mjög ánægð börn, sem
trítluðu lieim til sín, hvort með
sína sparisjóðsbók með tíu króna
innistæðu. Þar á ofan höfðu þau
32 BARNABLABIB '
rnikla peninga handa negiabörn-
unum.
— Hugsa sér að það skuli geta
orðið svona mikið úr smáaurum.
Það er gaman, pabbi.
— Já, svaraði pabbi. Haldið bara
áfrarn að spara, þá getið þið gert
margt gott með aurunum ykkar.
Ingigerður hélt föstu taki um
alla peningana, sem áttu að fara
til negrabarnanna. Svo ung sem
hún var, þekkti hún þó orðin: Guð
elskar glaðan gjafara.
Endursagt. T. E.