Barnablaðið - 01.04.1960, Qupperneq 15

„Nei, kútur minn, eigum við að
koma stórusystur á óvart og hat'a
allt tilbúið, svo að hún þurfi ekki
annað en steikja pylsuna!“
Samstundis fór Leikný að þvo
kartöflurnar.
,,Eg geri nú svolítið gagn líka,
upnáhaldið hennar Valdínu." Hún
söng svo að undir tók.
2.. KAFLI
Mína frænka var komin til Ola-
víkur aftur. Ekki snillti það gleð-
inni. Öllu átti frænka að taka þátt
í. LitUbróðir vi'di hafa hana fvrir
leikfélaga, hún átti að syngja fyrir
hann og rugga honum í ruggustóln-
um. Tvíburarnir vildu hafa hana
fyrir ekil. Sjálfir vóru þeir tveir
gæðingar með augnahlífar og skúfa.
Leiknv lá í henni með að hjálpa
sér með erfið reikningsdæmi og
Valdína vi'di blátt áfram eigá hana
fvrir vinkonu, vegna þess að hún
var elzt. Mamma vildi leggja orð
í belg, því að bún þarfnaðist
hiáloar Mínu svo mjög, bæði við
þ'ónustubrögðin og við að sauma
nv föt. Nei, það var ekki auðvelt
fyrir Mínu að gera öllum til geðs.
En hún virtist una sér hið bezta.
AUir báðu hana um að fresta för-
inni suður. Valdínu fannst hún vcl
geta verið til vors. Mína hló. Hún
hafði fengið levfi frá störfum í tvo
mánuði og það var ágætt. En án
þess að rnikið bæri á ætlaði hún að
athuga, hvort hún gæti ekki fengið
þetta leyfi framlengt. Hún hafði
alls ekki á móti því.
Leikný hafði reynt á eigin spýt-
ur að finna einhverja leið til að
halda svolítið lengur í frænku. Dag
nokkurn fékk hún ljómandi hug-
mynd, að henni fannst. Það var
þegar hún var á leiðinni til kaup-
mannsins að þessu laust niður í
hug hennar. Á heimleiðinni mætti
hún Halldóri meðhjálpara. Hann
stanzaði og spurði, hvort pabbi
hennar væri heima. En pabbi
hennar var í Lofoten. Halldór var
líka á heimleið og tók þungu inn-
kaupakörfuna hennar og hengdi á
hjólið sitt. Hann var góður, hann
Halldór, og svo var hann líka upp-
kominn maður.
„Ég hefði þurft að tala við hann
pabba þinn um vél, sem ég hef
keypt. Slæmt var, að hann skyldi
vera farinn, en það verður að hafa
það. Hvernig gengur í Ólavík?“
spurði hann svo.
„Bara vel, við erum svo fegin því,
að Mína frænka fer ekki strax.“
Leikný þagnaði andartak, en gekk
svo alveg að hlið Halldórs. I aug-
um hennar brá fyrir bliki.
„Heyrðu, Halldór, þú hlýtur að
vera kristinn, fyrst þá ert meðhjálp-
ari?“ hóf hún máls og leit framan
í háa, granna manninn. Hann leit
á hana forviða.
»Tja, ég er víst eins og fólk er
flest, hvorki betri né verri. Prestur-
inn bað mig um að hjálpa sér og
mér fannst ég vel geta gert það
jafnhliða smíðunum.”
BARNABLAÐIÐ 35