Barnablaðið - 01.02.1966, Blaðsíða 39

sem hann kleif tindinn. Hann varð skelf-
ingu lostinn, þegar honum varð hugsað til
þess, að ef til vill væru arnarungarnir nú að
eta upp litlu stúlkuna hans. Kraftaverk varð
að eiga sér stað, ef stúlkan hans ætti að lifa
og ef honum ætti að heppnast að bjarga henni.
En Guð var þess megnugur, að framkvæma
slíka hluti.
Nú var Iiann svo að segja kominn upp á
efstu brún tindsins. Hann var í mikilli geðs-
hræringu, þegar hann mjakaðist áfram, síð-
asta spölinn á höndum og fótum. Nt'i hafði
hann náð brúninni. Hann lá á klettanös og
horfði niður eftir hamraveggnum og svipaðist
um eftir arnarhreiðrinu. Jú, þarna var það.
Það var á lítilli klettanös, sem stóð út úr
hamraveggnum. Fullorðnu ernirnir sáust
ekki. En í miðju hreiðrinu lá Katrín litla
hreylingarlaus, og umhverfis hana sátu fjórir
arnarungar. En þeir snertu ekki við barninu.
Sennilega voru þeir ennþá svo undrandi, og
kannski dálítið hræddir við svo óvenjulegan
,,matarbita“, lítið stúlkubarn. Og fullorðnu
ernirnir, sem fundu andúð unganna á þessari
óvenjidegu fæðu. höfðu sennilega farið aftur
af stað í leit að einhverju ætilegu, sem gæti
satt Iiungur unganna, meðan þeir væru að
venjast nýju fæðunni, barni mannanna.
Var Katrín litla ennþá lifandi? Ef hún lægi
nú þarna í meðvitundarleysi og vaknaði svo
skyndilega upp og hreyfði sig, þá var henni
bráður bani búinn. Hún mundi detta út úr
hreiðrinu. Möller fylltist enn á ný skelfingu
við þessa hugsun. Nú varð liann að hafa hrað-
ann á. Gömlu ernirnir gátu komið þá og
þegar til baka. Ef hann vogaði því að bíða
þeirra, þá gæti hann skotið þá hér af bjarg-
brúninni. Möller var mjög fimur skotmaður.
En slíkur biðtími gæti kostað of mikið.
Katrín gæti hrapað niður í djúpið, eða arn-
arungarnir ráðist á hana.
I flýti festi Möller annan enda kaðalsins
utan unr klettanibbu og gekk tryggilega frá
lionunr. Síðan lét hann lrinn enda kaðalsins
síga lrægt og varnfærnislega í átt að arnar-
hreiðrinu. Þegar endi kaðalsins nálgaðist
Arnarun^arnir yRRldu siff or RÖrRuðu.
hreiðrið, þá urðu arnarungarnir órólegir, en
róuðust síðan fljótlega aftur.
Nú tók Möller föstu taki unr kaðalinn og
lróf ferð sína niður hanrraveg»imr. Til allrar
hanringju var honunr ekki svimagjarnt. Arn-
arungarnir yggldu sig og görguðu og böð-
uðu út vængjununr, þegar Möller náði fót-
festu í hreiðrinu. Þeir hjuggu nefjunr sínum
í fætur hans, en Möller skeytti því engu, því
að hann sá, sér til mikillar gleði og hugarlétt-
is, að Katrín litla var lifandi. Nú hefðu stóru
ernirnir mátt konra, meðan ihann stóð þar á
klettanösinni í hreiðrinu. Hann var með
byssuna nreð sér og ef þeir kæmu nú, þá yrði
bardaganunr við þá lokið á skönrmum tíma.
Hins vegar gat verið hættulegt fyrir hann,
ef þeir kæmu nreðan hann væri að klifra upp
klettabeltið. Hann þurfti að bera Katrínu
undir annarri hendinni og nreð hinni þurfti
39