Alþýðublaðið - 30.08.1923, Blaðsíða 3

XCPTKHICXVli
einkennilega er secn stendur, að
vér vitum a!?s ekkert með vissu
nsi, hvers virði krónan er. Sá
máttur, sem hefir felt haca nið-
ur í 65 aura, þarf ekki að vera
þorrinn; hann er við líði, og
krónan getur, hvefiær sem vera
skal, fallið afskaplega aftur.
Enginn er verri glæpamaður
en sá keisari eða þjóðbanki, sem
lætur það viðgangast, að pen-
ingarnir verði falskir. Fiakkar
eru hrottalegir við Þjóðverja,
og æfintýri þeirra í Ruhr-hér-
uðunum er með öllu ólöglegt,
en langtum hrottalegra er það
athæfi, sem auðstétt Þýzkaíands
hefir í frammi við þjóð sína.
Argasti glœpurinn .er aö draga
úr kaupinu, sem fólkinu er góldið.
Þess vegna er pað ósvilcin króna,
sem vér verðum að keppa að.
Það, sem tapað er, er alveg
tapað, en það skulum vér halda
í, rð verkalaunin geta verið ó-
svilcin.
Hvernig eigum vér að testa
krónuoa við t. d. 75 aura?
Eyðslan verður að minka, segir
landbúnaðarráðherrann, en þeirri
kröfu á ekki að beina að undir-
stéttieni, öreigastéttinni, heldur
að yfirstéttinni, auðstéttinni. Rík-
isskuidirnar mega ekki aukast.
Eí einhver fjármálaráðherra vill
taka lán, þá hengið hann! (Heyr!)
R'kisskuldir þær, sem á oss
hvíia, er hægt að greiða með
eignaskatti í eitt skifti fyrir öll.
Slíkur skattur mun koma mönn-
um í skilning um, að þeir eiga
ekki etni sín, heldur hvíla á þeim
miklar kvaðjr.
Eignanámið á að fara þannig
fram, að vér tökum ríkisskuldá-
bréfin í skatt af eignum manna,
greiðum þeim sfðan það, sem
þeir hafa lánað, og brennum
ioks skuldabiéfunum. Með því
er ekkert rekstrarfé tekið frá
atvinnufyrirtækjum þjóðarinnar;
alt tjónið er dál'tii brenna á
verðiausum bréfum. Hækkaðir
forvextir giida lækkað verðlags-
stig, og þeir reka talsverðan
hóp at fólki frá framleiðslunni.
Og það eru ekki alt af verstu
fyrirtækin, sem falla um koll. En
eins og auðvalds-skipulagið nú
einu sinni er, verðum vér áð
taka upp það ranglæti, sem felst
f forvaxtahækkun, því að hún
I
Kaupið
að eins gerilsneydda nýmjólk
frá Mjólkurfélagi Eeykjavíkur;
húu flytur ekki með eér
taugaveiki nó aðrar hættu-
iegar sóttkveikjur,
send heim án aukakostnaðar.
Sími 1387.
lækkar verðlagsstigið og dregur
úr innflutningi.
Til þess að efla nytsama fram-
leiðslu og bæta gildi gjaldmið-
ilsins verður auk þess að skera
niður öll óþörl útgjöld rfkisins. —
Fyrirlestrinum var tekið með
miklum fögnuði. Hefir mikið
verið um hann taíað í dönskum
blöðum, því að það ber ekkl
við á hverjum degi, að háskóla-
kennari í þjóðmegunarfræði segi
svona skorinort til syndanna hin-
um óstjórnhæfa oddborgaralýð.
Vlunan er nppspretta allra
anðæfa.
Edgar Riee Burroughs; Dýr Tarxans.
Hann horfði þegjandi á skipið. Hann sá það snúa
ti! austurs og hverfa loks fyrir höfða á eynni. Þá
settist hann á hækjur sínar og greip höndum um
höfuðið.
Dimt var orðið, er þeir fólagar, fimm saman,
komu til búðai- sinna. Heitt var og mollulegt. Eng-
inn minsti rindblær hreyfði trjáblöðin eða gáraði
spegilsléttan sæinn. Örlítil undiralda gjálfraði við
fjðruna.
Aldrei hafði Taizan séð Atlantshafið svo graf-
kyrt. Hann stóð í fjöruboiðinu og horfði út á
sjóÍDn ti! meginlandsins. Hugur hans var brunginn
harmi og vonleysi. Skyndilega heyrðist pavdusdýr
væla rétt hjá búðunum.
Tarzan pekti hijóðið og svaraði því ngpr ósjálfrátt.
Augnabliki síðar kom dökkur skrokkur Shítu ofan
í fjöruna. Tunglskin var ekki, en heiður himinn og
stjörnubjart. ÞegjaDdi kom villidýrið að hlið manns-
ins. Það var nú langt, siðan Taizan hafði séð
pennan • veiðifélaga sinn, en malið var nægilegt til
pess að sanna honum, að dýrið hafði engu
gleymt.
Apamaðurinn strauk feld dýrsins, og þegar Shíta
þrýsti sér fast að íótum hans, klappaði hann og
strauk höfuð hennar, en horfði um ieið á haf út.
Hann h'ökk við. Hvað var þetta? Hann hvesti
augun. Svo snéri hann sér við og kallaði hátt til
mannanna, sem lagu reykjandi i búðum sínum. þeír
komu hlaupandi til hans nema Gústav, sem hikaði,
er hann sá félaga Tarzans.
>Sko!< æpti Tarzan. »Ljós! Ljós á skipi! Það
hlýtur að vera Covrie. þeir liggja logndauðir !< Og
hann bætti við með endurvakinni von: >Við getum
náð þeim! Bátskrokkurinn ber okkur auðveldlega.«
Gústav andæfði. >þeir eru vel vopnaðir,< sagðj
hann. >Við gætum ekki tekið skipið, — bara
fimm.<
>Við erum sex,< svaraði Tarzan og benti á
Shítu, >og innan hálfrar stundar getum við orðið
fleiri. Shíta er tuttugu manna maki, og þeir, sem
ég get bætt við, fylla hundrað manna ígildið. fá
þökkir þú ekki.<
Apamaðuiinn snóri sér við, teygöi höfuðið í átt-
ina til skógarins og rak hvað eftir annab upp óp
apa, sem kallar til sín fólaga sína.
Skyndilega heyrðist svar úr skóginum og svo
hveit, af ööru. Hrpllur fór um Gústav. Hvers konar
verur voru það, sem hann hafði lent á meðal?
Voru þeir Kai Shang og Momulla ekki betri en
þessi hvíti risi, sem kjassaði pardusdýr og kallaði
til sín dýr skógarins?
Á fáum mínútum komu apar Akúts fram úr
skóginum ofan á ströndina, en á meðan höfðu
menniiBir reynt að setja fram bátskiokkinn.
Með jötunáreynslu haíði þeim heppnast að setja
hann fram. Árarnar úr bátunum af Kincaid höfðu
verið notaðar í stað tjaldsúlna. En bátarnir höfðu