Sólskin - 01.07.1962, Blaðsíða 78

ekki einu sinni, að hann gœti talað. — Stund-
um, þegar nœturgalinn kom og stóð ó honum,
eða ef tungl-ólfamœrin kom til hans, langaði
hann til þess að œpa upp, af því að hann
var svo heimskur og gagnslaus. Steinninn
athugaði sólar-ólfinn, þar sem hann sat og
beið, og þegar tungl-ólfamœrin setti litla stig-
ann sinn milli trjólaufanna, heyrði hann allt,
sem var talað. Hefur þú séð sólar-ólfinn aft-
ur? spurði hún nœturgalann. í sama bili kom
sólar-ólfurinn í Ijós og stóð fyrir framan hana.
Hún fór að gróta og klifraði upp stigann sinn.
— Vertu ekki hrœdd, kœra ólfamœr, sagði
hann. — Ég œtla ekki að vinna þér mein.
Þú ert svo falleg, og ég ann þér heitt.
— Ég vil ekki að þér þyki vœnt um mig,
sagði hún, — því að ef þú kemur nœrri mér
mun ég deyja. Ég vildi að þú hefðir ekki séð
mig. Nú get ég ekki farið aftur til mónans og
verið ónœgð þar, því að ég verð alltaf að
hugsa um þig. — Mér er sama, hvort ég lifi
eða dey, sagði sólar-ólfurinn, — fyrst ég hef
séð þig. Og sjó, það er út um mig, því að
sólin hverfur nú óðum, og ég fer ekki til henn-
ar aftur. Ég œtla að vera hjó þér. — Farðu
76