Sólskin - 01.07.1962, Blaðsíða 60

í kofanum og situr þá rétt hjá lampanum.
Hann býr til selskutla og línur, aktýgi á hund-
ana, og sker út skrautgripi. Oft segir hann
sögur, hvernig heimurinn varð til o. fl. Þá er
stundum slegið laust á selskinnstrumbu. Sögur
Eskimóanna eru ekki ritaðar eða prentaðar í
bœkur, maður segir manni og þannig haldast
þœr í minni í hundruð ára.
Þó að oft sé mjög kalt, leika börnin sér
úti. Föt Eskimóanna eru svo hlý, að þau þola
kuldann. Þegar kaldast er fara þeir í tvennan
klœðnað. Innri fötin eru loðin að innan, en
á ytri fötunum snýr hárið út. Eskimóarnir hafa
kennt okkur að nota hettuúlpurnar, sem fjöldi
íslendinga klœðist nú.
Börnin fara í feluleiki, eltingaleiki, og renna
sér á sleðum. Þau eru kringluleit og rjóð í
kinnum, hress og glöð meðan kjötið endist.
í desemberlok fer heldur að birta um há-
degið dag hvern í norður Grœnlandi. Fólkið
veit að sólin fer bráðum að skína aftur. Eski-
móarnir halda upp á þann dag, er hún birtist
á ný. Þegar þeir eru vissir um, að sólin sést
nœsta dag, fara allir í sín beztu föt, síðan
ganga þeir upp á hœstu hœðir. Þar bíða þeir
58