Sólskin - 01.07.1962, Blaðsíða 31

Þeir riðu nú ofan úr fjöllunum og nómu
staðar hjó litlu, afskekktu húsi, skammt fró
kóngshöllinni. Fór Vermundur þar af baki og
þeir bóðir, leiddu hestinn í afhýsi og geymdu
hann þar og fóru síðan inn í húsið. Tók nú
Vermundur að segja kóngssyni fró þýðingu
þeirra atburða, er höfðu ó dagana drifið
fyrir þeim, og sagði honum nú, að hann vœri
sonur kóngsins í ríkinu, héti Helgi réttu nafni
og cetti að ganga fyrir föður sinn og móður
nœsta dag, eftir svo langa burtuveru. Kóngs-
son undraðist sögu Vermundar og œtlaði
varla að trúa honum fyrst, en þó kom svo, að
hann hlaut að trúa, enda tók hann nú að
endurminnast bernsku sinnar og mundi óljóst
eftir foreldrum sínum.
Nœsta dags morgun lauk Vermundur upp
skríninu og tók upp skrúða svo fagran, að
kóngssyni sœmdi, saumaðan úr silki og gulli,
og bað kóngsson klœðast, óður en hann gengi
fyrir foreldra sína. Kóngsson varð fró sér
numinn af fegurð klœðanna. En er hann hafði
klœðst, gengu þeir til konungshallarinnar.
Þau kóngur og drottning höfðu alltaf vonað
í kyrrþey, að þau mundu sjó son sinn aftur,
29