Sameiningin - 01.01.1889, Blaðsíða 5

—173—
era meðal íslenzkrar aljjýðu bæSi hér og heima á íslandi
um árið.
En stendr nú þetta presbyteríanska tráarboð í nokkru
sambandi við bréfkaílann hér á undan ? Já, því að ef
þetta trúarboð heíir framgang á meðal fólks vors, þá er
um leið búið að hleypa inn í íslenzka þjóðlífið allri þeirri
andlegu óhœfu, sem höfundr bréfkaflans er svo hræddr
við og sem allir hugsandi Islendingar hljóta að hræðast
eins og heitan eldinn. Bréfkaflinn endar með því að drepa
á, hvernig sumir Meþodistar og Revivalistar fari með krist-
indóminn. þeir draga hann hreint og beint niðr í saur-
inn; þeir uinsnúa hjartanu í lcristinni trú, endurlausnar-
lærdóminuin, svo, að úr því verðr nokkuð, sem oft getr
reynzt verra en opinber heiðindómr. þeir skapa heila hópa
af nýjum Faríseum, sem þakka guði fyrir það, að þeir sé
svo miklu betri en aðrir menn, sé ekta guðs börn, sé bún-
ir að ná takmarki kristilegrar fullkomnunar. þeir setja
sig í dyr himnaríkis og banna, nú cins og forðum, heilum
hópum manna þar inngöngu. Sáluhjálpar-vissu sína byggja
þeir á uppœstum tiltinningum hjarta síns; þeir umhverfa
guðs orði til þess það geti í hvert skifti lagaö sig eftir
tilfinningarofsa þeirra, og salcramenti kirkjunnar fyrirlíta
þeir algjörlega. Skömmu fyrir jólin voru hér í Winnipeg
tveir svo kallaðir „evangelistar" austan úr Ontario nokkr-
ar vikur að prédika fyrir bœjarbúum upp á ekta amer-
íkanskan Revivalista-hátt. það safnaðist til þeirra múgr
og margmenni, og þeir töldu við burtför sína sig hafa
„snúið“ eitthvað um 2 þúsundum manns til sannrar kristni.
Ekki eru nema fáeinar vikur liðnar síðan þeir hurfu austr
aftr eftir þetta afreksverk. En Winnipeg er áþreifanlega
alveg eins og áðr en þessar snúningsvélar voi'u hér í gangi.
Fjöldi hinna „snúnu“ telr sig ekki lengr „snúinn“, og í líf-
inu sést naumast nokkur vottr þess, að noklcur hafi snúizt.
Og svina er það um þvei'a og endilanga Ameríku. Hvernig
sein þessi tegund af „evangelistum", sem reformeruðu kirkju-
flokkarnir eru svo fullir af, hamast, og hversu margar
þúsundir sem þeir í einni svipan þykjast hafa frelsað, þá
helzt líf fólksins yfir höfuð að tala alyeg óbreytt, hin
L