Sameiningin - 01.01.1889, Síða 9

—177—
unum. Og hann bjóst viS ]m, aS þctta myndi verSa svo
brátt, aS hann og samtíSarmenn hans yrSi ];á á lífi. Asamt
þrem öSrum lærSum GySingum ferSaSist hann eitt sinn til
Rómaborgar. ])ar sáu þeir þá líka hiS mikilfenga Capito-
lium, miSdepil heimsveldisins, er lagSi svo þungt ok á
þeirra eigin þjóS, aS hún skreiS undir því í duftinu. Fé-
lagar Akíba grétu, er þeir litu hiS glœsilega vígi og must-
eri þess, en liann brosti. „Hví grátiS þér ?“ spurSi hann.
„Er ekki von, aS oss sárni, þegar vér sjáum, aS hjáguSa-
dýrkendrnir fá aS lifa í ró og dýrS, en fótaskör guSs
vors er orSin herfang eldsins og bœli villudýra ?“ „Já“,
svaraSi Akíba, „en út af því brosi eg nú einmitt, því úr
því aS óvinuin hans gengr svo vel, þá er auSvitaS, aS
langtum dýrSlegra hlutskifti bíSr þeirra, sem eru hans
hlýSin börn.“ Eitt sinn síSar ferSuSust þeir til Jerúsalem.
Og er þeir nálguSust hæSina, sem musteriS fyr um stóS
á, og horfSu á auSnina, er nú var á þeim staS orSin,
kom sjakall hlaupandi þar niSr eftir brekkunni. IJinir
vörpuSu þá öndinni mœSilega, en Akíba brosti enn. „því
xir því annar spádómrinn hetír náS aS rœtast (sá, er þaS
boSaSi, aS þessi staSr skyldi verSa villudýra-bœli), þá hlýtr
og hinn aS koma fram (sá um endrreisnina)". Og á op-
inberri samkomu prédikaSi hann um heimsbylting þá, er
hann bjóst þá og þegar viS, út af þessum orSum hjá
Haggaí spámanni (2, 6—7); „Svo segir drottinn allsherjar:
Innan skamms yil eg enn eitt sinn hrœra himin og jörS,
sjóinn og þurrlcndiS. Já, eg vil hrœra allar þjóSir, svo
aS gersemar allra þjóSa skulu hingaS koma, og eg vil gjöra
þetta hús hiS dýrSlegasta, segir drottinn allsherjar." Itctt-
læti Jehóva var þaS, sem Akíba var sí og æ aS hugsa
um, og sem fyllti hann óskeikandi trú á þaS, aS frelsan
ísraels væri í nánd.
Og meS þessa trú stóS hann ekki einn uppi. „Sá,
sem ekki heldr sorgarhátíS daginn á undan þeim degi, er
Jerúsalem var unnin, liann skal ekki helclr lifa þaS, aS sá
dagr breytist í gleSidag“, sögSu lögmálskennendr þeirrar
tíSar. Svo nálægt ímynduðu þeir sér aS þau miklu tíma-
mót væri.