Sameiningin - 01.12.1890, Qupperneq 6

—150—
Jokkumsson, nokkurntíma dregið á þaS dulur, a5 liann með
tilliti til trúarskoðana hallaðist talsvert í tlnítara-trúarátt-
ina ? Bendir bók sú, er „AuðfrœSi11 heitir, og sem Hún-
vetningar vafalaust þekkja, á þaS, að hinn gáfaði höfundr
hennar, þjóðkunnr prestr af húnvetnskum uppruna, hafi
eiginlega mikla lotning fyrir grundvallaratriðunum í trúarlær-
dómi kirkju vorrar ? Eða þá hinn ungi prestr, sem fyrir
rúmu ári var að breiða. sig út í einu íslenzka blaðinu um
„hrákasmíöi Lúters", — skyldi hann ekki vera inní á Úní-
tara-stefnunni ? — Svo það gegnir furðu, að Húnvetninga-
kirkjuþingið skuli hafa fundið ástœðu til að hrylla sig eins
mikið og það heíir gjört yfir áðr nefndri rödd frá Hún-
vetningnum séra Hafsteini. Og það, að þessi ísl. kirkju-
mánnahópr tilfœrir þetta eitt af öllum dómunum um ísl.
kirkjuna héðan að vestan eins og sérst.akt ásteytingaratriði,
eins og einhverja stórkostlegustu fjarstœðuna, sem frá oss
hafi kóiriið, bendir sannarlega ekki á, að vér höfum farið
meö mikið af öfgum og ósannindum.
þeir, húnvetnsku prestarnir, fá, að því er séð verðr af
fundarágripinu, samkomuna alla til að játa því, að „ábyrgð-
in fyrir hrdgnandi kirKjurœkni, geti alls ekki hvílt á
prestastéttinni“. Leikmenn láta teija sér trú um það, að
þessi hnignan, sem enginn ber á móti aö sé virkileg, sé að
neinu leyti prestunum að kenna. þeir sýnast þar með taka
alla ábyrgðina upp á sig. Ekki segja þeir svo sem að
neitt sé að rœöuin prestanna, þær sé hvorki „andlausar",
„óuppbyggilegar“ né „illa samdar". Nei, prestarnir eru al-
veg úr sökinni. En svo er þá líka leiðinlegt, að þessi
viðrkennda aftrför í kirkjulífinu skelli öll á vesalings leik-
mönnunum. Og til þéss að hjálpa þessu við finna menn
úrræði: þaö er lang-helzt kirkjuhúsunum, ofnlausum og
illa byggðum, eins og þau víðast eru, að kenna öil þessi
kirkjug( >ngu-hnignan. 0g svo fer það að nálgast það, að
enginn lifandi maðr, hvorki prestar né leikmenn, sé í sök-
inni, heldr hin dauöu og meðvitundarlausu guðsþjónustuhús.
þau geta ekki af sér borið; þau geta ekki sagt það, sem
þau myndi segja, ef þau hefði ineðvitund og mál: „Hví
byggðuð þið, prestarnir eða aðrir háttvirtir kiikjuhaldarar,