Sameiningin - 01.12.1890, Page 14

—158—
neitt, sem bróSir þinn steytir sig á eða hneykslast eða
veiklast af“ (Róm. 14, 21). Sami postuli segir einnig, þegar
hann talar um fórnarkjötið : „Ef eg með nautninni hneyksla
bróður minn, skal eg aldrei að eilífu kjöt eta, svo eg ekki
hneyksli hann“ (1. Kor. 8, 13). Hinn kristilegi bróðurkær-
leiki knýr þannig hófsemdarmanninn til að ganga í bind-
indi. Hann gengr í bindindi til að etia og styrkja heill
mannfélagsins, til að eíla og styrkja heill hinna veikari
meðbrœðra sinna. En hann gjörir það einnig sjálfs sín
vegna, þótt sumir, ef til víll, veiti því ekki eftirtekt.
Segðu mér eitt, þú hófsemdarmaðr: þykir þér ekki vænt
um litla drenginn, sem hvílir í faðrni þér? Föðuraugu þín
geta varla slitið sig frá hinu fagra litla andliti, umkringdu
glóbjörtum lokkum. Hjartað hoppar af gleði í brjósti þér
yfir þessum gáfulega, efnilega unga sveini, sem bf r nafn
föður þíns. Hjarta þitt hangir fast við þennan svein, og
allar þínar fögru framtíðarvonir eru knýttar við hann.
þessi sveinn er lifandi eftiimynd konunnar, sem sitr við
hlið þér, konunnar, sem þú elskar mest allra manna. þú
veizt, að móðurhjarta hennar lifir að eins fyrir þennan
svein. Ef dauðinn legði sína köldu hönd á brjóst sveins-
ins og þið sæjuð hinu litla líkama lagðan í grötína, þá
myndi sorgarinnar bitra sverð nísta ykkar föður- og móð-
urhjarta. Enn þá • meiri sorg getr ykkr að höndum borið.
Hinn saklausi sveinn, sem nú hvílir í kjöltu ykkar, getr,
þegar aldr fœrist yfir hann, orðið drykkjumaðr. Og þegar
hann er orðinn það, þá getr hann srnátt og smátt sokkið
dýpra og dýpra niðr í sorp mannfélagsins, þangað til hann
er kominn til botns og á sér engrar viðreisnar von. Og þótt
hár ykkar verði þá farið að gróna og uppspretta táranna
tekin að þorna við margbreytta lifsreynslu, þá myndi samt
þessi sjón láta ykkar föður- og rr óður-hjarta bresta, því sú
óttalega ásökun myndi þá nísta sálu ykkar, þessi ásökun:
Við hefðum, tf til vill, getað komið í veg fyrir þessa ó-
gæfu; við hefðutn, ef til vill, getað frelsað barn vort; með
því að ganga á undan því með góðu eftirdœini, ineð því
sjálf að ganga í bindindi og hvetja barn vort til að gjöra
hið sama. Hófsemdarmaðrinn og hófsemdarkonan ganga í
bindindi til þess að engin slík óttaleg ásökun geti í fram-
tíðinni níst hjörtu þeirra.
Mannúö og menntun, hin siðferðislega meðvitund mann-
anna, hinn almenni mannkærleiki, föður- og móður-ástin,
sagan, hinn kristilegi bróðrkærleiki og guðs heilaga orð,
allt þetta sameinar sig og kallar til vor með einunt rómi:
Stemmið stigu fýrir hinu andlega og líkamlega átumeini