Sameiningin - 01.12.1893, Blaðsíða 12

■156
rit frá fornnm öldum söpast úr landi og hverfa úr eÍGfn vorri,
þött ekki sé þvi bætt ofan á, að láta það, er dýrast eiguui vér
nú, sem eru synir Iandsins, út á það hjarn, þar sem tjí'ddi þeirra
hafa misst svo gjörsamlega fótanna, að en”-in hefir veriö von
uppreisnar ? Ætli það ætti ekki að vera li'mir þeir tímar, þeg-
ar öll virðing gekk niðr á við í landi voru og ekki þntti til neins
koma nema danskt væri, og jafnvel auðin innum þútti mest í
munni að gofa D 'mum fé sitt, en inulendum engum?“
í Þjóffólfi 17. Okt. svarar ritstjúrinn upp á það, sem vér í
neöanmálsgreininni litlu í sumar sögðum um blaðið hans. í því
svari, sem reyndar er lítið annað en vonzkufullar persúnulegar
skammir um oss, stendr meðal annars þetta- „Ritstj'iri Samein-
inyarinnar hefir auðsjáanlega langað til, að Þjóð'ólfr gjiirði
þetta álit sitt heyrum kunnugt, því að annars myndi hann. hafa
látið Þjóðólf hlut'ausan, þar sem hann helir alls ekkert til saka
unnið við „Sam.“ o. s. frv. Vér sleppum því nú algjörlega,
hvort álit það, sem þessi ritstjúri befir á oss og lætr í ljús í þess-
ari skamtn irgrein, er rétt eða rangt, en snúum oss heldrað hinu,
er hann segir, að b!að sitt hafi ekkert unnið til s*kar. Hann
prentar þessi orð: alls elclcert unniö til satcar með skáletri til
þess að sýna, að á þau eigi að leggj i sérstaka áherzlu. Svo að
meiningin er þí augsýnilega sú, að þí fyrst hefði verið nokkur
ástæða fyrir oss til að láta slíkt álit á Þjóð'ólfi í lj<»s og vér
gjöröum, ef vér hefðuin átt eitthvað persúnulcga illt úti stand-
andi við ritstjúrann. það gægist hér fram sú lága og Ijúta skoð-
uri hjá þjúðarleiðtoga þessum, að enginn ritstjúri hafi leyfi til að
tala inúti þvi eða því opinberu máli, þeirri eða þeirri opinberri
stofnan, því eða því o|iinberu málgagni, nema því að eins aö þeir
eiustúku menn, sem viðriðnir eru við þau mil, þær stofnanir,
þau malgögn, hafi persúnulega gjiirt eitthvað á hluta þess sama
ritstjúira. Sé maðrinn, sem sten lr á bak við það eða það blaðið
á íslandi persinulegr vinr vor, þi eigum ver að þegja um það
blað, ekki segja eitt orð á múti því, hversu hjartanlega sem vér
erum sannfoerðir uin skaðsemi þess boðskapar, er það blað
fly tr. Eigi hið gagnstœða sér stað, þá meguin vér segja allt
illt, sem oss kemr til hugar. Eftir þessari reglu hefir líka rit-