Sameiningin - 01.03.1899, Síða 9

s
prédikan. Á8r en hann byrjaöi guösþjónustuna heimíu vinir
hans hann afsíöis hver af ö'Srura, til aö leggja honum holl ráö
og vara hann við safnaöar-skerjunum, svo prestsköllun þeirra
fœri ekki í strand. Einn bað hann aö nefna elcki ofdrykkju-
menn, því þeir væri til innan safnaöarins. Annar varaöi viö
þeirri goðgá, aö ávíta léttúö hinna ungu; hinn þriöji baö prest
að tala varlega um auðmenn og gróöabrögö, o.s. frv. Prestr
gjörðist óþolinmóör að lokum og spurði vini sína, um hvað
hann ætti þá eiginlega að prédika, er þeir hefði varað hann
við að tala um nálega alla nútíöarlesti. Og einn Nestor nær-
staddr svaraði presti: ,,Prédikið duglega hegningarrœðu um
Gyðinga, því enginn þeirra er í söfnuðinum né verör viö-
staddr. ‘ ‘
Eg kannast viö, að slík er oft stefna manna. Ekki er
alveg ólíklegt, að þeir finnist hjá þjóö vorri, er hugsa svipað
og þessir safnaðar-ráðgjafar.—Og þó er það ekki um Gyðinga
og þeirra ávirðingar, sem eg ætla að tala, ekki um einhverja
fjarlæga þjóðflokka, né dauöa einstaklinga, sem þeir velja
helzt til umtals, er gaman þykir að bergmálinu af sínum eigin
orðum;—heldr skal talað um íslendinga sjálfa, nútíðarkyn-
slóöina, þó hún sé hörundsár og hafi litla velþóknan á öðru en
lofsöngum.
I.
Islendingum er þaö líklega uppgerðarlaust að þykja vænt
um Island, að minnsta kosti þegar þeir eru því íjarlægir. Um
það ber margt vott, meðal annars hinn mikli sœgr af fööur-
landskvæðum skáldanna, er skoða má sem nokkurskonar spá-
menn þjóðarinnar eöa Óðins-hrafna, sem segja frá því, sem á
sér staö og aðrir hugsa. Stundum fer nú vitanlega þannig,
aö þegar þessir fööurlandsvinir fara aö kynnast föðurlandinu,
þegar þeir fara aö búa þar og berjast, verðr lítið úr þessum
kvæða-kærleik og föðurlands-,,fcberil. Hann kulnar þá á
stundum eins og kærleikinn í heimilislífinu og mannlífinu
yfirleitt.
Tilfinningarlíf hjá þorra Islendinga er naumast mjög auö-
ugt. Vér erum í því, sem flestu ööru, fátœk þjóð. En á-
reiöanlegt er það, að hjá þeim íslendingum, sem erlendis