Sameiningin - 01.10.1899, Page 9

121
tíö drengsins, og móðirin beyg'ði sig ofan að honum, hrósaði
honum og kysti hann. I samanburði viö snildarverk lista-
mannanna voru auövitað þessi óvönduöu mynda-uppköst laus
viö allan yndisleik, en þau voru fögur, á sínum tíma, sem
fyrsta tilraun drengsins.
þessi sami sannleikur á við allar einlægar tilraunir vorar
í aö læra aö lifa rétt. f)ó viö fetum mjög ófullkomlega í fót-
spor Krists, þó vér hrösum viö hvert fótmál og getum aö
mjög litlu leyti náö þeim skilyröum, sem útheimtast til aö
vera sannir lærisveinar, þá samt, ef vér gjörum vort ýtrasta
og keppum stööugt eftir því sem er háleitt og gott, þá eru til-
raunir vorar fagrar og vel þóknanlegar fyrir augliti drottins.
Vanalega er það álitiö óheiðarlegt að bíða ósigur. Og
stundum er þaö svo; þaö er óheiöarlegt þegar það stafar af
áhugaleysi eða þrekleysi. Vér eigum aö ala sjálfa oss upp til
þess að veröa sigurvegarar. En ef vér neytum allrar orku
vorrar, og veröum þó samt sem áður undir í baráttunni, þá er
engin óviröing í því. það er tvöfalt stríð er sá maður stend-
ur uppi í, sem einnig hefir að berjast viö óblíð lífskjör eöa erf-
iöar kringumstæður, og vel getur svo farið, aö hann sigri íöðru
en falli í hinu. Of oft ber það við,að maðurinn sigrar í hinni
jarðnesku baráttu með því aö leggja í sölurnar sannleika og
réttlæti, og er það vissulega sigur sem er óheiðarlegur í
augsýn drottins. Falli maöurinn þar á móti í baráttunni við
öröugar kringumstæöur, en haldi samt sjálfum sér hreinum
og flekklausum, þá er hann sann-nefndur sigurvegari, og þaö
er gleði yfir honum á himnum.
Ósigurinn, sem vér svo oft bíöum í lífinu, er nokkurs
konar skóli, sem vér eigum að alast upp í. I hvaða verki
sem er, þá lærir maöur einmitt á yfirsjónum sínum. ,,Busi-
ness“-maöurinn, sem alt hefir hepnast svo vel fyrir, byrjaði
ekki með eintómri hepni. Hann læröi af reynslunni, og
reynslan var honum oft dýr. Hin sanna lífsfræði er ekki
fólgin í því, að láta sér aldrei verða neitt á, heldur í því aö
endurtaka ekki ávirðinguna. Vér þurfum því ekki að fyrir-
verða oss fyrir þann ósigur, sem vér kunnum að bíða, ef vér
af alefli höfum ástundað að gjöra vel, heldur megum vér