Sameiningin - 01.10.1899, Blaðsíða 11

123
en í því sem vér í heimsku vorri stærum oss af. Drottinn
lítur ekki á eins og mennirnir líta á.
Ágrip af sögu ,,General Councils“.
(Framh.).
þaö er örðugt að segja, hvenær lúterska kirkjan í Ame-
ríku byrjaði að styrkja með fjárframlögum trúboð meðal heið-
ingja. pað var um byrjun nítjándu aldarinnar, að prótest-
antisku kij kjudeildirnar fóru fyrir alvöru að vakna til meðvit-
undar um nauðsyn heiðingja-trúboðsins, og það var að minsta
kosti snemma á öldinni, að lúterskir menn í Ameríku fóru að
taka þátt í þeirri starfsemi með fjárstyrk. í fyrstu sendu þeir
gjafir sínar annað hvort til trúboðsfélaga á þýzkalandi, eða til
félags sem samanstóð af meðlimum úr ýmsum kirkj udeildum
í Bandaríkjunum.
Árið 1836 stofnuðu nokkrir prestar í Pennsylvania-sýnód-
unni félag til þess að starfa að trúboði. Var hugmyndin fyrst
sú, að styrkja trúboð meðal fólks í hinum vestlægu nýlendum,
sem þá voru að myndast í Bandaríkjunum, og einnig að
styrkja að einhverju leyti þýzkan heiðingja-trúboða, sem þá
var að byrja trúboð á Indlandi. En svo kom að því, að fé-
lagið vildi byrja á sínu eigin trúboði. það, eða öllu heldur
Pennsylvania-sýnódan sjálf, sendi út sinn fyrsta trúboða árið
1842. Hann hét C. F. Heyer, og var um leið hinn fyrsti trú-
boði meðal heiðingja, sem lúterska kirkjan í Ameríku eignað-
ist. Hann sigldi til Indlands.og hóf starf sitt í bænum Gunt-
ur, í suðausturhluta Indlands, hér um bil 225 mílur í norður
frá Madras, meðal þjóðflokks þess er kallast Telugúar. Hann
var, er hann kom til Indlands, eins og vér Islendingar þegar
vér komum til Ameríku, mállaus og öllu ókunnugur. Eng-
inn kristniboði var þar nokkursstaðar nálægt, sem gæti með
nokkru móti leiðbeint honum. Enski tollheimtumaðurinn
þar í bænum skaut skjólshúsi yfir hann og liðsinti honum
fyrst framan af. Nokkru seinna fjölguðu starfsmenn á þessu
svæði, og hafði starf Heyers yfir höfuð góðan árangur. Eftir
margra ára dygga þjónustu hvarf hann aftur vegna heilsu-