Sameiningin - 01.02.1900, Síða 8

184
ar. — þess vegna er hann einnig heitr bindindismaör, þó sú
hreyfing eigi örSugt uppdráttar í prófastsdœmi hans og telji
aö eins einn prest, auk hans, sem er ákveðinn andstœöingr
vínnautnarinnar. —þaö er enn ekki orðið ,,fínt“ sumsstaðar í
norðrlandi meðal heldra fólksins að vera í vínbindindi, þótt
þess sé fullkomin þörf.
Vitanlega geta nú sumir tekið undir með einum merkum
presti á íslandi, er samkvæmt opinberri fundarskýrslu á að
hafa lýst yfir því, ,,að hann hafi ávallt verið vinr hófdrykkju
og bindindis. “—Og þetta á að hafa verið sagt á prestafundi.
Eg er hálf-hræddr um, að þó að sumir, að minnsta kosti
bindindismenn, eigi ef til vill örðugt með að skilja þessa bind-
indis-afstöðu prestsins (því um bindindi var að rœða), þá sé
þetta hið sanna og hversdagslega um afstöðu margra fleiri
merkra manna í því máli. þótt fleira sé að varast en vín, á
Islandi sem annarsstaðar, og þótt baráttan gegn böli of-
drykkjunnar þar hafi á stundum orðið öfgafull, þá er afstaða
meiri hluta prestanna öfganna mest og óeðlilegust af öllu í
starfseminni með og móti hinu mikla meini landsmanna, —
sem er íbúum íslands, háum og lágum, lakari plága en bráða-
fár og fjárkláði er sauðpeningi landsins,
Prestrinn verðr ávallt að hugsa : ,, Ekkert mannlegt er
mér óviðkomanda, “ og með meistaranum leggja sitt líf fram
fyrir sauðina, týna því, svo hann ávinni sér það.
Séra Hjörleifr vann og talaði af miklum áhuga á Blöndu-
ós-fundinum. það leyndi sér ekki, að hann tekr sér margt
nærri í nútíðar-kirkjulífi lands vors. Og það gjöra vafalaust
margir fieiri en hann. Messuföllin eru raunalega mörg. En
þó er einna lakast, að við hinar opinberu guðsþjónustur, eins
fáar og þær víða eru, eru oft og jafnvel ætíð, nema á hátíðum,
sárfáir menn, — ef til vill færri einstaklingar, sem hlýða þar á
sumum stöðum messu allt árið en hér hlýða einni eða tveimr
guðsþjónustum í prestslausum byggðum.
Einn ungr og áhugamikill prestr, séra Asmundr Gíslason,
hreyfði á fundinum við atriði, sem allir íslendingar hefði gott
af að legðist ekki í þagnargildi: ósiðum við greftranir, eink-
um víndrykkju. Hann hafði verið þar við staddr, sem eftir