Sameiningin - 01.10.1932, Side 6

242
Vinur syndugra
Bn allir tollheimtumenn og syndarar nálguðust hann, til að
hlýða á hann. En bæði Farísearnir og fræðimennirnir mögluðu og
sögðu: Þessi rnaður tekur að sér syndara og samneytir þeim.
—Lúk. 15:12.
Sjúkum og bágstöddum mönnum finst jafnan hin mesta
trygging og meinabót í því að eiga aÖ góÖan og hjálpfúsan lækni
í nágrenni sínu. Eftir því verður öryggi þeirra meira sem hann
býr nær þeim, en einkum þrá þeir aÖ eignast vináttu hans og um-
gangast hann. Allur einstæÖingsskapur bágstaddra, mein sjúkra,
—ógnir vetrarins og lífsins—, tapa ótrúlega miklu af ógnum sínum
og þjáningum við það, að samneyta kærum og góðum lækni.—
Manninum er svipað farið hvað andleg rnein snertir. Synd-
sjúk sálin þarfnast vin og græðara. Syndugir þrá alveg ótrúlega
að samneyta réttlætinu. Brotlega menn fýsti á fund Jesú. Aum-
ingjarnir voru öðrum fremur fúsir til móts við hann. Þeim var
það ljóst, að hjá Jesú áttu þeir athvarf. H'ann var vinur þeirra.
Flann veitti þeim ávalt áheyrn og viðtöku. Hjá honum var ekkert
manngreinarálit. Hann krafði þá ekki reiknings. Hluttekning hans
og miskunn duldist þeim ekki. Andi hans batt hina syndugu og
sjúku böndum kærleikans við hans eigin helga líf. En hrokafullir
fræðimenn og höfðingjar fjarlægðust hann. Syndugir vesalingar
sáu í honum nýtt fagnaðarerindi, nýjan kærleik, er snart hjörtun
og gladdi sálirnar. Útlegðarmenn hans þjóðar og tíðar, syndugir
og dæmdir, drógust ósjálfrátt að honum, nálguðust hann og hlýddu
á hann heilagan og syndlausan, með ást til allra og dýrðlegan úr
faðmi föður kærleikans á himnum, hið gagnstæða við alt í um-
hverfi og eðli þeirra sjálfra og samtíðarinnar, fundu þeir hann
nœr sér. Því nálgast þeir hann, hlýða á hann og—hann samneytir
þeim.—
Hann meir en leið þessi olnbogabörn er leituðu hans. Hann
fagnaði þeim og vitjaði þeirra. Hbnum var ekki ami í aumingj-
unum. Þeir fundu, að hann fann til með þeim. Þeir fundu að
hann var vinur sjúkra og syndugra manna. Þeir komu til hans og
hann samneytti þeim.
En bæði Farísearnir og fræðimennirnir mögluðu þá. Þeir
þurftu hans ekki með, fanst þeim. Þeir töldu sér trú um yfirburði
og réttlæti. Þeir voru öðrum betri og öðrum meiri, en ekki eins og
tollheimtumenn og bersyndugir. Þeir fundu ekki til andlegra meina