Sameiningin - 01.03.1923, Blaðsíða 11

sem athygli er snúið að einu eða öðru af því, sem á liefír
verir bent eða að einhverju öðru, mun koma í ljós, að
eklti einungis aðal vandkvæði Evrópu, heldur alls heims-
ins, eru andleg. Að áhrif Guðs fá ekki að njóta sín nægi-
lega í lífinu, það liefir áhrif á öll svið lífsins. Að menn
hafa útilokað frá sér þau áhrif, er það, sem aðallega er
að í heiminum. Þau áhrif þurfa að njóta sín, til þess
að fjármálin, friðarmálin, siðferðismálin, mentamálin
og öll önnur mál komist í heilbrigt horf. ‘ ‘ Guðliræðslan
er til allra hluta nytsamleg, og hefir fyrirheit bæði fyrir
þetta líf og’hið tilkomandi.”
— K. K. Ö.
--------o--------
HOLL ÞJÓÐERNIS-STEFNA.
Erindi flutt á þjóöræknisþingi í Winnipeg, 28. febr. 1923.
Eftir séra Kristinn K. Ölafsson.
Nítjánda öldin var í þjóSernislegu tilliti vakningartímabir
með menningarþjóðum heimsins. Það var eins og hver jrjóðin.
á fætur annari vaknaði til meðvitundar um séreign sína i sögu
og menningu, eigi síður en um ytra vald sitt og óðal. Og um
leiö kom fram öflug viðleitni í þá átt, að gera þessa þjóðernis-
meðvitund arðberandi i lífi hverrar þjóðar fyrir sig. Almenn-
ingur hafði fram að jaessu haft svo lítil afskifti af málum jijóð-
anna, að hann áttaði sig litið á vakli sínu. En nú snúa hinar
vekjandi raddir sér meir og meir til lýðsins. Konungurinn er
ekki lengur rikið, heldur þjóðin öll. Þjóðarmeðvitundin þarf
þvi að gagntaka alla jijóðina. Jafnvel þar, sem einvaldsfyrir-
komulagið helzt við, finnur einvaldshafinn þörf á ])ví, að snúa
sér til lýðsins til að vekja hjá honum tilfinningu fyrir þjóð sinni
og velferð hennar.
Enda varð árangurinn mikill. Vakning þjóðernistilfinn-
ar með þjóðunum, og árangur hennar, verður ætíð talið eitt með-
því markverðasta í sögu nítjándu aldarinnar. Þjóðabrot. sem
ekkert verulegt samband hafði verið á milli, runnu saman í lif-
andi heildir. Þó ýmislegt annað ætti þar hlut að máli, var vakin
þjóðernistilfinning sterkasta samtengingaraflið. Hún laut hvorki
úrskurði landamerkja né valdhafa, og dafnaði jafnvel þar, sem
flest var sett henni til ólifis. Alstaðar miðaði hún að jjvi, að;
víkka sjóndeildarhringinn þannig, að ekki einstaklingsbúið.