Sameiningin - 01.03.1923, Qupperneq 26

minning: “Sæll er sá, sem ekki hneykslast á mér!” Ekki verfrur
a?S sönnu komist hjá hneykslunmn algjörlega; en efinn, hfneykslunin,
er þó ætí'ð veikleiki. Jóhannesi var vorkunn. Hann sat aðgjörða-
laus í fangelsi, og það var ekki honum að kenna. Ef við lifum
nærri frelsaranum, og kappkostum að hlýða honum og þjóna—vinna,
það verk, sem hann hefir gefiS okkur, þá verða hneykslanirnar
færri.
Sjáum, hvað frelsarinn er góður og trúr vinur. Þegar sendi-
mennirnir eru farnir, þá flytur hann lofræðu um Jóhannes, til þess
aö enginn skuli dæma þann mikla -guðsmann eftir þessari veikleika-
stund, sem yfir hann haföi komið. Kristur vill, að viS dæmum
mennina eftir kostum þeirra, fremur en brestum. Dómar þeir, sem
á þann veg eru dæmdir, eru eigi að eins mildari en hinir, heldur og
sannari að öllum jafnaði.
Hvernig Jesús rnetur mennina, sjáum við á orðum hans hér (24.
til 28. v.J. Upphefð og ytri vegsemd er honum ekki neitt. Drott-
inn lítur á hjartað (1. Sam. 16, 6. v.). Um manngildi Jóhannesar
var rætt í 6. lexiunni. Gott er að rifja það mál upp aftur í þessu
sambandi.
Svo mikill, sem Jóhannes er, þá eru jafnvel smælingjarnir t
guðsríki honurn mieiri, segir Jesús. Ekki meiri að gáfum eða at-
gjörvi, heldur að hlunnindum. Jóhannes lifði og dó í gamla sátt-
málanum. Hann vann verk sitt á undan Kristi. Nú standa jafnvel
minstu mennirnir í ríki Drottins — hinni ósýnilegu kirkju — betur
að vígi en hann, af þvi að frelsarinn hefir uppfrætt þá. Ef þú stend-
ur uppi á hæð, þá sér þú miklu meira en maðurinn, sern er niðri í
dalnum, jafnvel þó hann hafi skarpari sjón. — Þessa yfirburði, sem
við eigum frelsaranum að þakka, ber okkur að nota sem allra bezt,
honum til dýrðar.
Lýsing frelsarans á dómurn höfðingjanna ('30.-35. v.) sýnir
okkur, hvernig þvermóðskan finnur sér jafnan eitthvaö til, heldttr
en að gjöra iðrun og láta sannfærast. Berum þá rnenn saman við
Jóhannes. (Þ’egar hann efast, þá leitar hann í hjartans einlægni
eftir sannleikanum. En þeir fara undan i flæmingi, kornast í mót-
sögn við sjálfa sig, af því að sannleikurinn er þeim ekki geðfeldur.
Annað eins athæfi eigum við að forðast af fremsta rnegni.
Sáhnar: 220, 224, 327, 8-10 ; 343, 9-11; 354, 2-0.
17. LBXÍA : Faríseinn og konan bersynduga—Lúk. 7. 30-50.
MINNIST.: Vér elsknm, því aS hann elskaði oss aff fyrra
brag'ði.—1. Jóh. 4, 19.
Viðbtirður þessi mun hafa gjörst snetnma á þjónuistutíð Jesú,
líklega skömimu eftir kraftaverkið í Nain. Óvináttan, sem leiðtogar
lýðsins sýndu honum síðar, var þá enn ekki komin í algleyming.
Earíseinn, sem bauð honttm heim, var víst vel metinn efnamaður,
og heyrði þeim flokkinum til, sem þá var í mestu áliti meðal Gyð-