Sameiningin - 01.03.1915, Blaðsíða 25

21
ar öndvegi. Og aÖ þessu leyti eigum vér sammerkt meS
öðrum trúarbragða-flokkum, sem mótmæla hjúskap
þeirra, sem ekki liafa sameiginlega trú. Vér skoðum það
skyldu livers ttúarbragðafélags, að vernda sjálft sig og
verja trú sína.”
I)r. Meyer fer með satt mál. Rigi Gvðingar að
lialda tilveru sinni, þá verða þeir að fráskilja sig öðru
fólki.
Og í'eynslan sýnir, að það er ekki aðallega þjóðern-
ið, beldur sérstaklega trúarbrögðin, sem standa í vegi
fvrir farsælu lieimilislífi þar sem bjónin eru sitt af
livoru sauðabúsi. Þegar t.a.m. lúterskur maður og
kaþólsk kona giftast, skeður eitt af tvennu: annað þeirra
kastar trú sinni og tekur trú bins, og er þá búsfriðurinn
fenginn á kostnað trúarinnar; ellegar þá, að bæði hætta
að rækja trú sma og s!ít;t öllu sambandi við trúarbrögð
og kirkju; á þann hátt má lialda friði á beimilinu, en alt
of dýru verði er hann keyptur. 1 þriðja lagi má gera
ráð fyrir, að báðir málspartar haldi fast við trú sína, en
þegar kemur að því að skíra fyrsta barnið, byrjar á-
greiningur, sem er upphaf á æfilöngum ófriði.
Avöxtur þesiskonar bjónabands er venjulegast algert
trúleysi, eða að minsta kosti alvöruleysi í trúarefnum.
Og þar sem um það er kvartað bvarvetna í söfnuðum
vorum, að æskulýðurinn sé alvörulaus og láti sig trú og-
kirkju engu skifta, þá væri fróðlegt að vita, að hve miklu
leyti andvaraleysi það er sprottið af því, hve óviturlega
hefir verið stofnað til bjúskapar. Það er elxki nóg, að
harma léttúð æskulýðsins. Það er skylda prestsins og
mentaðra safnaðarmanna, að fræða fólk um orsakirnar
og stuðla að því, að burtrýma þeim.
Það má búast við, að það fari í vöxt, að safnaða-
fólk vort gangi í hjúskap með fólki af öðrum trúflokk-
um. Sé nokkuð hægt að gera til að stemma stigu fyrir
þeirri ógæfu, þá verður að gera það í tíma. Ekki varð-
a'r það svo miklu, að varðveita tilveru safnaðarins eða
trúarbragðafélagsins, heldur það, að varðveita ódauðleg-
ar sálir frá glötun. Því alvöruleysi í kristindóms- og*
kirkjumálum þýðir andlegan dauða.