Sameiningin - 01.03.1915, Qupperneq 33

brerður. Á morgnana fóru foreldrar hans út í skóg að slá gras. Aö-
kvöldi konnt ]>au aftur og báru sína tvo heybaggana hvort. A sölu-
torginu seldu þatt heyið sitt og fóru svo heim til sín með 2 eöa 3
]>Und af hrísgrjónunt, — þaS var allur arSurinn af dagsverkinu.
Kkki þó alveg allur. T>ví á hverju kveldi hnýtti mó'Str hans-
Saddhu smápening (um 1-5. úr centij í klúthorniS, og á hverjum
laugardegi keypti hún dálítið af pipar og kokos olíu og dálitið af
steinolíu á flösku.
Steinolía var fágæt nntnaSarvara hjá fólki af hennar stétt. En-
samt vortt þetta ekki nein óþarfa kaup. Því Saddhu var hestasv'einn
hjá auðugum nianni, og hat'Si fyrir þaS einhvern veginn lært að lesa.
Vi'ð og við cignaSist hann gamla bók; og svo sat hann á kvöldin
suöandi vfir hókunum við steinolíu-ljóstýruna sína
Hann langaöi ákaflega niikiS til a'ö fá aö ganga i skóla. En
skólinn var ætlaöur æöri stétta drengjunum, og aumingja Saddhtt
var mjög neðarlega í virðingastiga þjóöarinnar. Hann fór samt
þangaö einn dag til þess aö biöjast inntöku; en óðar en liann var
kominn inn fyrir skólagiröinguna, æptu drengirnir: “Ghassia!” fþa'ö
þýðir: sláttumaöitr), og ráktt hann burtu, svo að skttgginn af honurn
félli ekki á þá, því þá saurguðust þeir, samkvæmt trú sinni.
Daginn eftir kom hann og bar'öi á þilið fyrir neðan einn skóla-
gluggann. Kennarinn opnaöi glugga-hlerana.
“Herra kennari”—sagði Saddhu—, “mér er sagt, að þetta sé-
stjórnar-skóli, sent taki ekki til kensltt drengi af sláttumanna-stétt.
Hvert á eg aö fara?”
“Hvað varöar ntig ttm það ?” svaraöi kennarinn.
“Eg gct lesiö fjóröti lesbókina,” sagöi pilturtnn. “Þeta er
landafræði, sem þú ert með t hendinni.”
Ketanarinn hélt bókinni þannig, að Saddhtt gat séö á hana inn
ttm gluggann, og seint og gætilega las hann nokkrar línur upphátt,
til |>ess að sýna kennaranum, að hann kynni að lesa ensku .
T>að er fágætt þar i landi, að drengur af lægri stéttunum kunni'
aö lesa, hvaö þá að lesa ensktt. Og hálfgert í gamni, hálfgert r
alvöru skrifaöi kennarinn nafn ltans og stétt hjá sér, og sagöi síðan
við hann: “Saddhu, þú mátt sitja fyrir neöan þennan glugga.
Þegar sólin er hagstæð*ý skal eg hlýða þér yfir.” Og kennarinn
rétti honttnt fáeinar bækur á Hindúa-máli út um gluggann og lokaöi
svo hlerunum.
Dag eftir dag sat Saddhu í heituni sandinum undir glugganum
meS bækurnar sínar. Við og við, þegar engin hætta var á því, að'
sólin varpaði skugganum af honttm inn í skólann. opnaöi kennarinn
gluggann og hlýddi honum yfir. Ekki leiö á löngtt áðttr en kenn-
aranunt fór að verða hlýtt til hans. En drengirnir litu svo á, sem
forsjónin hefði sent þeim Saddhu til þess aö þeir gætu haft hann að
skotspæni; öllu bréfarusli og öðrttm úrgangi söfnuðu þeir vandlega
saman. þangaö til þeim fanst hrúgan vera orðin nógu stór til þess
aö deniba út tim glttggann ofatt á höfuð hans. I>aö var óskiljanlegt.