Sameiningin - 01.12.1909, Blaðsíða 16

3i8
gjöra hátíðarhaldið tilbreytilegra hafa mönnum hugsazt
ýms ráð. Þar á meðal má telja jólaskemmtanir fyrir
börn í kirkjunum, sem börnin líka sjálf taka þátt í. Getr
þetta í sjálfu sér verið uppbyggilegt; en þegar úr því
verða að eins veraldlegar samkomur, eiga þær engan
rétt á sér í kirkjum í sambandi við jólin, þótt þær annars
hafi ýmisiegt til síns gildis. Hið sérstaka jólahald
kirkjunnar á að sjálfsögðu að iniða að því að vekja lotn-
ing og tilbeiðslu hjá ungum og gömlum. Fyrir börn ætti
því að vera sérstök guðsþjonusta um jólin — eins og
líka oft endranair. En í því erum vér enn mjög fá-
kunnandi. Og það er vandi að halda guðsþjónustur við
hœfi barna. En menn verða að leitast við að læra. Að
láta skemmtanir fyrir börnin koma í þess stað er algjör-
lega ófullnœgjandi. Höfum skemmtanir fyrir börnin,
*>g þær góðar, en látum þær ekki koma í stað guðsþjón-
ustu. Að ímynda sér, að börn geti ekki tekið þátt í
guðsþjónustu, er sprottið af vanþekking á börnum. Og
jólahátíðin, sem talin er hátíð barnanna, er hrapallega
vanrœkt, ef hún er ekki látin stuðla að því að vekja
lofgjörð af munni barnanna.
Af ytri siðvenjum, sem tengdar eru við jólin, eru
jólagjafirnar eitt af því, sem mest ber á. Við þann sið
leggja einnig þeir rœkt, sem að engu meta hina kristi-
]egu þýðing jólanna. Enda fer því fjarri, að siðrinn hafi
haldizt í þeim skorðum, sem kristileg þýðing hans út-
heiintir. Gjafir, sem gefnar eru í kærleika, eiga auð-
vitað ætíð við; en þegar skifzt er á gjöfum að eins af
vana, svo það verðr byrði, er illa farið. Sú hætta virð-
ist að mörgu leyti búin oss hér í landi, að láta ýmislegt,
sem gott getr verið í hófi, lenda út í öfgar. Enda hefir
verið sýnt fram á það með ljósum rökum, að það ó-
grynni fjár, sem eytt er fyrir jólagjafir, er í algjöru og
ömurlegu ósamrœmi við það, sem varið er til þarfra fyr-
irtœkja margra, þar sem brýn nauðsyn rekr á eftir. Og
hætt er við, þegar ógegndin verðr svo mikil, að það dragi
hugann um of frá aðalefni jólanna. Kristninni hér í
landi hefir hugkvæmzt ráð til að sporna við þessarri
Íiæétu með þvi að köma þéirri hefð á, að einn þáttr í