Sameiningin - 01.12.1909, Blaðsíða 18

320
markleysu. Þá þarf enginn að halda liátíð utan við
sig eða sœkja til heimsins alla liátíðagleðina, heldr
finna memi til sannrar kristilegrar gleði, sem kemr
i’ram í viðeigandi myndum, og þá forðast menn allt, sem
ekki á við.
Opið bréf til „Sameiningarinnar“.
Eg man þá tíð, er mig tók sárt til alls, sem snerti
Vestrheimsferðir fslendinga. Eg taldi það mikið tjón
fyrir land vort og þjóð að missa arðinn af lífsstarfi
þeirra, er fluttu burtu, auk þess sem eg hélt, að flestum
þeirra liði miðr, og ekki betr, vestra en þeirn liafði gjört
heima. Skoðun mín á þessu síðasta atriði breyttist þó
mikið, þegar eg fór um Lslendingabyggðir vestra og sá,
uð mörgum leið þar vel og að menning margra hafði
vaxið frá því, sem var hér heima; auk þessa vaknaði í
huga mínum velvild og samhygð til landa þar, við kynni
þau, er eg þá hafði af þeim, og jafnan síðan hefir það
brotið broddinn af ógeði því, er mér áðr lék á öllu, sem
stóð í sambandi við Vestrheimsferðirnar; en aldrei hefi
eg þó getað glaðzt yfir þeim í heild sinni né talið þaar
öðruvísi en missi fyrir land vort og þjóð fyrr en nú.
Viðbuiðir þeir, er orðið liafa nú á síðustu tímum í kirkju-
lífi íslenzku þjóðarinnar beggja megin hafsins, hafa ekki
að eins sætt mig að fullu við fólksflutningana vestr,
heldr eru þcir við þá orðnir mér að gleðiefni. Mér virið-
ist drottinn sé nú að láta þetta atriði í sögu þjóðar vorr-
ar verða henni til þeirrar blessunar, er að fullu bœti
lienni allt það, er hún hefir misst við að sjá á bak þessum
barnalióp sínum. Það er eins og eg sjái, hvernig föður-
hönd guðs liefir leitt þetta brot íslenzku þjóðarinnar út
í þrautir og reynslu frumbyggjanna inn undir ný skil-
yrði þroska og menningar til þess að þeir skyldi nú vera
orðnir hœfir til að standa sem varnargarðr gegn áhlaupi
því hinu mikla, sem afneitunin undir nafni „nýrrar guð-
frœði“ gjörir nú á þjóð vora, er óvinrinn að líkum telr
sér auðunna bráð. Að minni hvggju hafa íslendingar