Sameiningin - 01.12.1909, Blaðsíða 15

3 17
aö nætrlagi, og það helzta í viðhöi'ninni var, að unglingi
var í'órnað guði þeim, sem eikin var helguð. Ein slík
stefna á að hafa verið að fara fram, og athöfnin var að
komast á hæsta stig. Hamarinn, sem deyða átti ung-
lingimi með, var reiddr, og allir biðu með eftirvænting.
Þá har Bonifacius þar að með fylgdarmönnum hans;
tók iiann af drengnum hamarsliöggið með krossmarki,
er liann bar, og bjargaði honum, en felldi síðan með eig-
in iiöndum hina helgu eik. Flutti liann þá boðskap frið-
ai ins með einföldum orðum, sýncli fram á, að það væri
guði þóknanlegt, að menn fórnuðu syndum sínum með
því að afleggja þær, en ekki börnum sínum á altari hjá-
guðsins. „Og hér“ — bœtti hann við og benti á lítið
fuiutré, sem inœndi til hæða upp úr limi hins fallna tréa
— „er lifandi tré, sem einskis blóðs hefir krafizt. Það
s.kal vera tákn liins nýja siðar. Sjáið, hvernig það
bendir upp til stjarnanna. Köllum það tré Krist-
barnsins. Takið það upp, og farið með það í skála
höíðingjans, því þetta er fœðingardagr Hvíta-Krists.
Og þér skuJuð ekki oftar halda Jiátíð í fyJgsnum skógar-
in.s ineð svívirðilegum leyni-athöfnum, lieldr á heimilum
yðar með gleði, fögnuði og kærleiksathöfnum.‘ ‘
Þótt saga þessi sé ekJn söguleg lýsing á uppruna
jólatrésins, ]>á skýrir hún þó rétt frá því, að Jiin heiðna
trjádýrlíun í einni rnynd eða annarri er eflaust rótin til
þess að vér höfum hin fögru jólatré vor, er með grœnum
skrúða sínurn í vetrarríkinu miðju tákna lífið eilífa, er
frelsarinn gróðrsetr meðal mannanna, þrátt fyrir vetr-
arríki synda og lasta í mannlífinu. Hið ummyndandi
afl kristindómsins kemr hér í ljós. Hann upprœtir ekki
neitt, sem til nvtsemdar getr verið, hvern uppruna sem
]>að á. heldr tekr það í þjónustu sína. Að eins það, sem
skaðlegt er og óheilbrigt, verðr að þoka. Enda liggr
það í Jilutarins eðli, að til þess að þær mörgu siðvenjur,
sem á einn hátt eða annan hafa komizt inn í jólahaldið,
geti í raun og veru heyrt þar til, má ekkert í þeim miða
í gagnstœða átt við anda hátíðarinnar sjálfrar. Á því
þarf kirkjan og kristnir menn stöðugt að hafa gætr.
Hér í Jandi eru menn uppfundningasamir, og til að