Íslendingur - 23.12.1948, Blaðsíða 15

'S,',%'SS,'S,'SSS,','SS,'SS,'SSSSSSSSSSS,'S,'SSS,'S,'S,'SS,*SSS,','SSSS,<S,<*'SS,'SSSS,'SSS*'SSS*ff'SSSSSSSS?'*'S.
Frá táknum Quðmundar prests Arasonar
[Guðmuudur Arason, sem kallaður var hinn góði,
var hiskup á Hólum 1203-1237. Hann ger'ð'i mörg
tákn og stórmerki bæði lífs og liðinn, og birtist hér
af honum ein hin einkennilegasta frásaga, sem ber
glöggt vitni mn trú manna á andlegan mátt hans. —
Tekin er hún orðrétt úr Biskupa sögunum eldri, en
fæ.rð til nútima stafsetningar.]
Sá atburðnr varð að Hofi í Vatnsdal þella liaust,
þá er Guðmundur prestur Arason vai þar, að hann
söng yfir sjúkum manni, er 1á í kör, og bar yfir hann
lielga dóma sína; hann Já í bekk hjá hinum sjúka
mamti og sofnaði á bæninni, að því að þeint sýndist,
er hjá voru. Djákn Jians lá í hekkmtm hjá honum, og
hné hann á hann ofan, er ltann sofnaði. En er Jiann
hafði skamma stund sofið, þá kenndi djakninn ekki,
að ltann lægi á Jiomtm, en sá hann og svo aðrir, að
hann Já þar; það var mjög Janga stund. En er hann
vaknaði, þá spttrði djákninn, hví það sætti, „— er eg
kenndi þín eigi, er þú hvíldir á lirjósti mér?“ Eti hann
vildi ekki frá segja.
I5á kemur sú saga vestan úr Fjörðum, að maður sá,
or Snorri liét, vestur í Skálavík, var Jeikinn af flagði
einu, og sótti hann tröJJkona ein svo mjög, að hann
Jiugðist eigi standast mega. En þessa nótt hina sömu,
áður sá dagttr kæmi, er áðan nefndttm vér. það var
þvottnótt, þá skyldi Snorri fara tiJ tíða einn saman,
en Jangt var að fara. Þá kemur að honum tröilkonan
og sækir hann einatt og bægir honum tii fjaJJs. Þá
heitir hatm á Guðmund prest Arason, að hann skyldi
duga lionutn, ef Jtann væri svo ávarður guði, sem
liann ætlaði, og Jeysa írá trölli þessu. En í því Jiili
sýndist lionum, að Jjós mikið kæmi yfir hann; en Ijós-
inu fylgdi tnaður í kirkjukápit og hafði vatnsstökkul
í Jtendi og stökkti á hann; en þá hvarf tröllkonan þég-
ar, sem hún sykki niður. En honum fylgdi Ijósið, þar
liJ er hann kom lil bæjarins. Hantt þóttist gerla kenna,
að Jjósinu fylgdi Guðmundur prestur Arason. Nú bar
það saman, að þetta var allt á einni stundu. að Snorra
vitraðist og það er djákninn ltafði eigi kennt þunga af
honum. ■—- Sá djákni varð miklu oftar þessa var, því
að liann ltvíldi hjá honum, að hann þóttist eigi kenna
hans í rekkjunni; en hann þorði þó eigi að þreifa til;
en þá urðti ávallt nokkrar jarteinir í öðrum sveitum,
þar sem hann var eigi sjálfur, af heitum manna og
kalli. Sá hinn sami djákni hafði sull í höfði sér, og
stóð hann undir höfði honum í messu, og lá olnhogi
hans á sullinum, og varð honum sárt við mjög. En er
lokið var messunni, þa kenndi liann eigi sullsins, og
segir hann fóstra sínum frá annan dag eftir.
Yfir marinn áfram stökk
aulinn, niður á höfuðið hrökk,
gryfjan var svo rljúp og dökk.
í drösuls greip hann rófu.
Ofan á móti allt svo sökk.
Árar drógu,
átrar niður drógu.
Eðalmaður í anda hress
arkaði heim til kirkju og prests,
bljúgur söng þar bænarvers,
svo blessunar mætti hann njóta
og allra gœða altaris
um eilífð hljóta,
um eilífð góða hljóta.
Seinl að koma í söngva stað
sér lét aldrei verða það,
upp frá því hann œtíð bað
öndu sinni vægðar.
Með œru fékk svo útlifað.
Allt til frægðar,
tillt snerist til frægðar.
Það hefir hins af ferðum frétzt,
sem fékk burt fyrir söðul og hest
sinnar sálar býtin bezt,
hann blessunar guðs ei gáði,
luinn sagðist ekki sinna um prest
né sinna hans ráði,
né sinna hans neinu ráði.
Afdrif hans þau urðu Ijót,
hann ofan fór kvikur á djöflamót,
á myrkralandi festi fót,
hjá fjandanum hann gisti.
Beið hann ekki á böli bót.
því blessun missti,
því blessun guðs hanrt missti.
Mærð ég nefni Messudikt,
mun það efni hryggiligt.
Þeim í svefni þá mun ei hryggt,
sem þylja hann sér fyrir munni.
Dvergfallsstefnu er þögnuð þrykkt
frá þornuðum brunni,
frá þornuðum gegn ég brunni.
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS 1948
13