Faxi - 01.06.1965, Qupperneq 14

Bandariska fjölskyldan mín tilheyrði
söfnuði, sem nefnist Meþodistar. Safnaðar-
líf hjá þeim er mjög mikið og vinna jafnt
börn sem fullorðnir að því að gera það
sem mest.
Sunnudeginum eyðir fólk að mestu í
kirkju sinni. Hófst messa klukkan 10
fyrir fullorðna, en á meðan voru börnin
í eins konar sunnudagaskóla undir hand-
leiðslu eldri meðlima safnaðarins, sem
kenndu og færðu texta biblíunnar í auð-
skildari búning fyrir börnin.
Klukkan 11 var sameiginleg messa og
þá taka allir þátt í messugjörðinni, lesa
ritningargreinar saman, syngja o. s. frv.
Síðar um daginn kom æskulýðurinn
saman í kirkjunni og vann að hugðar-
efnum sínum. Var rætt um leiðir til góð-
gerðarstarfsemi eða unnið að undirbún-
ingi sumarstarfsins og fjáröflunar í því
sambandi.
Mikill áhugi var t. d. fyrir því að fara
til Washington í páskafríinu. Voru hend-
ur látnar standa fram úr ermum og héld-
um við skemmtanir — sníktum dagblöð
í húsum, og fengum á þann hátt töluvert
upp í ferðina.
Ferðin til Washington var bæði fróð-
leg og skemmtileg. Sýndi leiðsögumaður
okkar alla helztu og merkustu staðina og
rakti sögu þeirra .
Minnisstæðust var heimsóknin í Hvíta
húsið, þinghúsið og til Mount Vermon,
en þar bjó fyrsti forsetinn, George Wasing-
ton, og síðast en ekki sízt sáum við gröf
Kennedys fyrrum Bandaríkjaforseta.
A sumrin er mikið um ferðalög æsku-
manna á vegum Methodistakirkjunnar.
Er þá dvalið í sumarbúðum, viku í senn.
Þar eru fluttir fræðandi fyrirlestrar, stund-
aðar íþróttir o. fl.
Gafst mér gott tækifæri til þess að taka
þátt í félagslífinu innan kirkjunnar, því
að b-fjölskyldan mín var mjög kirkju-
rækin og lét sér annt um kirkju sína.
1 nóvembermánuði var haldin þakkar-
hátíð, og var þá gefið viku leyfi frá skól-
anum. Fór ég þá ásamt fjölskyldu minni
í skemmtiferð til New York borgar. Hún
er ein stærsta borg heims og því margt að
sjá. Skoðuðum við söfn og helztu bygg-
ingar, svo sem hús Sameinuðu Þjóðanna,
Empire state bygginguna, sem er hæsta
bygging í heimi og götuna frægu, Broad-
way.
Að loknu skólanámi dvaldist ég í sum-
arhúsi hjónanna og naut hitans og sólar-
innar á baðströnd þar skammt frá.
1 byrjun ágúst hélt ég svo heimleiðis
eftir viðburðaríkt og skemmtilegt ár. Verst
gekk mér að skilja við amerísku fjöl-
skylduna mína — hún hafði reynzt mér
sem bezt varð á kosið og þótti mér inni-
lega vænt um hana.
Eg vil nota tækifærið hér og þakka
íslenzku þjóðkirkjunni hennar hlut, því
að án aðildar kirkjunnar hefði ég ekki
farið þessa för.
Sigrún Sighvatsdóttir.
Guðrún Guðmundsdóttir.
Kæru kirkjugestir.
Eg hef verið beðin um að segja frá árs-
dvöl minni í Bandaríkjunum, en ég var
ein af þeim tuttugu unglingum sem fóru
út árið 1963, sem skiptinemar á vegum
þjóðkirkjunnar. Okkur var tvístrað um öll
Bandaríkin, og lenti ég hjá yndislegri
fjölskyldu í Reading, Pennsylvaniu. Mér
gekk furðuvel að samlagast fjölskyldunni,
enda reyndu þau á allan hátt að hjálpa
mér yfir byrjunarörðugleikana, og lærði
ég fljótt að kalla þau mömmu og pabba.
Maðurinn stundaði garðyrkju en konan
kenndi við skólann, sem ég gekk í. Þau
hjónin eiga tvær dætur, aðra tvítuga, sem
var í háskóla, og hin var 16 ára og fór
hún í sama skóla og ég, og urðum við
mjög góðir vinir. Ég vandist heimilis-
siðum fljótt, sem voru að vísu frjálslegir,
en höfðu þó sínar reglur, t. d. að koma á
réttum tíma í mat og koma ekki seint
inn á kvöldin. En aftur á móti máttum
við alltaf koma með vini okkar heim og
eyða góðu kvöldi við að hlusta á plötur,
horfa á sjónvarp eða spjalla saman, og
finnst mér að það mætti vera meira um
þetta hér heima en raun er á. Einn af
heimilissiðunum þótti mér þó eftirminni-
legastur, og er þessi siður á flestum heim-
ilum í Bandaríkjunum, en það er borð-
bæn, sem sögð er á undan hverri máltíð
og gerir það máltíðina mun hátíðlegri.
Eitt af því fyrsta, sem ég tók eftir með
skólann var, hversu hann er bandarísk-
um unglingum mikið. Lífið í skólanum
er mjög frábrugðið því, sem hér er.
Þar getur maður valið fög við sitt hæfi-
Og samband milli kennara og nemenda
er meira en hér. 1 skólanum fer einnig
fram allt tómstundastarf unglinganna,
bæði áhugamál og íþróttir. Og er mikil
keppni milli skólanna. Allir vilja gera
sem mest og bezt fyrir sinn skóla, svo
hann beri af öðrum.
Með því að sameina þetta: Lærdóm,
föndur, önnur áhugamál og íþróttir, eykst
samheldni nemendanna og verður mun
meiri en annars, því allir geta hugað að
sínum áhugamálum í hinum ýmsu klúbb-
um. Þetta verður til þess, að nemandinn
þarf ckki að leita að neinu utan skólans.
Allt hans nám og áhugamál eru innan
veggja hans.
Þá ætla ég að snúa mér að kirkjunm
okkar, en sem skiptinemandi kynntist ég
starfi kirkjunnar nokkuð.
Mesti munurinn á kirkjulífinu úti og
hér er sá, að söfnuðurnir sjá að öllu leyti
um viðhald og annað, sem lýtur að kirkj-
unni. Kirkjurnar eru sem sagt safnaðanna
en ekki ríkisins. Ykkur finnst líklega
undarlegt fyrirkomulag byggingarinnar a
kirkjunni, sem ég sótti, það er svona: Niðri
er safnaðarheimili, þar sem öll félagsstarf-
semi fer fram, en því ætla ég að lýsa a
eftir. A hæðinni er sjálf kirkjan, sem er
mjög falleg. En á lofti er bókasafn kirkj-
unnar og barnaheimili, það er að segja,
þangað geta mæður farið með börn sín og
er þcirra gætt á meðan foreldrarnir fara
til messu. Þarna eru allt frá vöggubörn-
um til 6 ára aldurs. Börnunum er skipt
niður cftir aldri og þeim er kennt að syngja
og ýmislegt föndur, og þeim sem hafa ald-
ur til er kennt úr biblíunni. Niðri í safn-
aðarheimilinu fer fram ýmis starfsemi, og
kom mér sumt kynlega fyrir sjonir-
Stundum hjuggu konurnar í söfnuðinum
til mat og bökuðu kökur og tertur og
seldu síðan. Hjálpuðust allir við að franv
reiða matinn, meira að segja karlmenn-
irnir. Þetta voru alltaf mjög skemmtilegir
dagar. Einnig er haldinn bazar og um
páskana búa konurnar til páskaegg og
súkkulaði, sem svo er selt. Þeir peningar,
sem koma inn, fara til reksturs kirkjunn-
ar. Unglingarnir koma einnig saman annan
90 — F A X I