Faxi - 01.12.1980, Page 86

SKARPHÉÐ1NN ÖSSURARSON:
Á tímamótum
- - Símtalið - -
Jón Tómasson hringdi til mín
fyrir stuttu síðan og var mikið
niöri fyrir. ,,Nú er Faxi 40 ára“,
sagöi hann,“og nú ætlum við að
gefa út veglegt afmælisblað í
desember. Vilt þú nú ekki skrifa
smá-grein fyrir okkur í tilefni af
því? Aumingja Faxi er svo
óheppinn þessa stundina, aö ég
er ritstjóri og ég er á
þönum, einmitt núna, til þess að
fá fólk til að skrifa í hann. Sem
flesta skilurðu, á sem breiðust-
um grundvelli skilurðu, svo að
hann verði virkilega skemmti-
legur aflestrar að þessu sinni.
Það má eiginlega til. Þú skilur
það ha? Og láttu mynd fylgja.
Endilega láttu mynd fylgja.
Heldurðu að þú gerir þetta nú
ekki fyrir okkur Sköss minn?
Þegar hér var komið, heyrði
ég að ritstjórinn dróandann, svo
ég greip tækifæriö og svaraði:
”Það get ég ekki Jón minn." Ég
hefi aðeins sérhæft mig í minn-
ingargreinum, eins og læknir
sem hefir sérhæft sig í vinstri
nös. Ég hefi aldrei skrifað af-
mælisgrein." Ekkert af þessu
hefði ég líklega átt að segja, því
að nú heyröi ég að ritstjórinn dró
andann með ólíkindum djúpt og
hóf árásina að nýju. Hann talaði
mjög hratt, með þægilegum,
ísmeygilegum rómi, -sem ég
kannaðist svo óskaplega vel
við,- og notaði ákaflega lipurt
tungutak um það, hve aðdáan-
lega mikill stílisti ég væri, - ekki
nefndi hann nú hugsuöur, en ég
vissi að það var bara af því að
hann hafði gleymt því, í
óðagotinu með allt hitt, sem ég
hafði til brunns að bera.
Eiginlega skyldist mérá honum,
aö það hefðu verið mikil mistök
og reyndar bara hneyksli, að ég
skyldi ekki hljóta Nóbelsverð-
Iaunin við síöustu úthlutun.- Það
skilja það væntanlega allir, að
það þarf minna til þess að bræða
einn lítinn búandkarl, sem
eitthvað er að strögla, heldur en
þetta úrfelli, af hæfileikum, sem
maður hefir ekki haft hugmynd
um, svo að ég sagði bara óskaþ-
lega bljúgur: „jú, jú, Jón minn,
ég skal reyna að gera eitthvað."
“Hi, Hi, ég vissi það alltaf,“sagði
hann, sigrihrósandi auðvitaö,
þegar hann fann að áhlaupið
hafði ekki brugðist honum. ,,Þú
gerir þetta snarlega, ha?
Hvernig hefir þú það annars?
Hvernig gengur með hænsnin?"
Þó að ritstjórinn væri nú kominn
í sæmilegt jafnvægi, komu samt
þarna þrjár spurningar í einu. Ég
reyndi að svara þeim í réttri röð,
og var ennþá hinn brattasti með
alla hæfileikana, sem hann var
nýbúinn að úthluta mér. “Veistu
það Jón“? Sagði ég,“að ég og
Nóbelsskáldir Halldór Kiljan,
eigum það sameiginlegt að við
erum báöirseiniraðskrifa. Sjálf-
sagt er það sitthvað fleira, sem
við eigum sameiginlegt, þót ég
komi ekki auga á það. Það er
bara með það eins og blessuð
folöldin: Það er eitthvað við þau,
sem enginn sér. En Kiljan hefir
látið hafa það eftir sér, að þaö
tæki hann hálfan mánuð að
skrrfa neðanmálsgrein í blað.
Skemmri tíma mátt þú ekki ætla
mér með grein í Faxa. Hvernig
hef ég það. Jú, þakka þér fyrir,
eftir atvikum, eins og Iæknarnir
segja um sjúklinga sína. Það er
mjög farsælt svar, þótt þeir séu
jafnvel í dauðateygjunum.-Mér
líður bara vel.- Og hænsnin.
Já.já, það gengur líka eftir at-
vikum með þau. Aftur á móti
segja “Labbakútarnir", sem viö
þekkjum báðir, að ég sé þegar
orðinn eitt af hænsnunum og við
fyrstu sýn sé erfitt að geta sér
þess til, hvort um hana eða
hænu sé að ræða. En það er nú
eins og þú þekkir, Jón minn, það
tekur enginn mark á þessum
“Labbakútum,,. Þetta eru bara
oröglaöir sþjátrungar, sem
engum andlegum þroska hafa
tekiö, þótt þeir séu allir komnir á
sextugs aldur. Það hefir ekki
gengiö vel með þá. O, sussu nei.
“Um hvað viltu svo helst að ég
skrifi“? sþurði ég ritstjórann.
“Blessaður vertu, þú ræður því
alveg sjálfur. Þú getur t.d. farið
orðum um þaö hvernig Kefla-
víkin fór með þig þessi ár, sem
þú varst þar.“ Já, satt segirðu.
Það er vel orðið tímabært, að
velta sér upp úr því, eftir 30 ár,
hvernig Keflavíkin fór með mig.
Þú ætlar þá kannske, Jón minn,
að skrifa um það, hvernig ég fór
með Keflavíkina, ha?“
Það sem hér hefir verið sagt,
er aöeins ágrip af símtalinu,
þegar ritstjórinn bað mig að
skrifa smágrein í blaðið sitt. Það
fór eins og ég átti von á, að þegar
ég heyröi á eftir honum úr
símanum, þá brást sjálfstraust-
ið, sem ég var nýbúinn að öðlast.
Ég fann hvergi nokkursstaöar
alla þá ritsnilld, sem hann full-
yrti að blundaði með mér. Ég
byrjaði á því að heilaþvo sjálfan
mig, vegna þess að ég bjóst
helst viö að finna eitthvað þar.
Það tók enga stund, því að það
var svo lítið að þvo. En þetta var
einhver misskilningur, þaö var
ekkert þar. Næst ætlaði ég aö
skafa allt vandlega undan
nöglunum, en það kom ekki til,
vegna þess að ég var þegar
búinn að naga þær gjörsamlega
af vegna streitunnar, sem ég sat
nú uppi með.
Mér varð hugsað til
Biblíunnar. Margur hefir þó
vitnað í hana. Þaö hlýtur að vera
eitthvað bitastætt þar. Þá rann
það uþþ fyrir mér, að þegar ég
var barn, þá uþplýsti ég pró-
fastinn okkar um það, þegar
hann einu sinni sem oftar var í
húsvitjun, síspyrjandi um bæði
gamalt og nýtt testament, þá
sþurði hann mig hreint út, hvað
ég vissi um forfeöur ísraels-
manna. Ég vissi að ég myndi fá
mikið bágt fyrir, hjá ömmu
minni, ef ég segði honum eins
og satt var, að ég vissi hreint ekki
neitt um þá heiðursmenn.
Þessvegna tuldraði ég út úr mér
heldur en ekki neitt, að: Abra-
ham gat ísak og ísak gat Jakob
og Jakob gat ekki neitt.- Ég efast
ekki um, aö ritstjórinn álítur að
ég sé af húsi Davíðs, en honum
hefir greinilega orðiö þaö á, að
hringja einmitt í þennan Jakob
sem ekkert gat.
FAXI 40 ára
Það fer ekki milli mála, að það
var lofsvert framtak fyrir Kefla-
vík og Suöurnesin öll, fyrir 40
árum, að stofna til blaðaútgáfu,
eða m.ö.o. að gæöa Faxa lífi. Ýta
honum úr vör, sem góðlátlegum
miðli um menn og málefni
byggðarlagsins og skjóta
þannig til vaxtar, sprota af
menningarmeiöi. Þaðsýnirm.a.,
að allstaðar og á öllum tímum á
þessi þjóö athafna- og hug-
sjónamennn á ferli. Menn, sem
taka sig fram um það, að auka og
bæta við lífsfyllingu og lífsvið-
horfum í nálægð sína, umhverfi
sitt og nágrannabyggöir, með
einhverjum hætti.
Það tekur því ekki, að ætla sér
að gera einhverja úttekt á því,
hvað þessir menn lögðu á sig,
hverju sinni. Vegna þess að það
verður aldrei skráð með orðum,
hve mikiö álagiö var. Hverju þeir
fórnuðu af tíma sínum, fjármun-
um og tilveru, svo að eitthvað sé
Suðurnesjamenn
Erum fluttir að Iðavöllum 10A.
Smíðum eldhúsinnréttingar
úr bæsaðri eik (massívar hurðir)
einnig úr öllum öðrum viðartegundum.
Fataskápar í úrvali.
Sandblásnir loftbitar.
Sólbekkir úr leðurlíki (plast).
Eigum einnig til plast á eldhúsborðin
í ýmsum litum.
Trésmiðja Einars Gunnarssonar
Iðavöllum 10a - Keflavík - Sími 2307
Heimasími 2232
FAXI - 250