Leifur - 14.04.1885, Side 3

t n n
183
að hann skyldi enga tippreist gjora, þvert á
móti hefir bann boWxt til a?) leggja til 100
menn til að berja á hiuum, sjerstakiega ef hann
ætti víst að mæta síuum gömlu fjandmönnum.
Ctee-Indlánum. En peir að likindum hressast
nú 1 bragði pví eiun herílokkurinn, sem að
austan kora, ((the 65th R ittaliou”, frá Mont-
real og seiti fór frá Winnipeg á föstudaginn 9. p.
m,, á að fara til Calgary og setjast par að.
Siðan seinast var um getiö. liafa koraið
að austau 4 herflokkar og lieita peir: ^Quen's
Own" frá Toronto og tiRoyal Grenadiers"
frá Toronto. í peitn Ilokki er einn íslenzkur
nndirherforingi (Sergeant) Jón Guðmundsson
að naiiti, ættaður úr Dalasf«lu á íslaudi.
(The 65th Rattalion” fiá Moutreal og (íthe
35th Battalion eru til samaus 1300 manna,
Winnipeg flokkuiinn, The 90tb Battalion,
ásamt stórskotaiiðs fyikingunni, A Batteiy, var
slðastl. föstudagskveld (10. p. m.) kominu 80
mílur norður fyrir járnbrautarstoðvaruai
Qu’Appelk'Saliir frl.-kir og Indíánar á leið peirra
vingjarnlegir
t Ilinn 1. p. m. dó hjer 1 Wiuuipeg aí brjóst
tæring Siguiður þ.orvaldsson fiá Bót 1 Uróars-
tuugu ekki fullra 83 ára gamall. Hann var fæddur
í Firði 1 Seyðisfirði. Hauu giptist á Ortns-
stöðum í Eyðapingá llólmftíði Jónsdóttir frá
Bót, og varð peim hjónum 9 harna auðið. og lifa
enn 7 peirra, 8 synir og 4 dætur, en hiu dóu
ung.—Sigurður sál. var vellátiuu. tryggur vin-
ur og ástrlkur ektamaki, góður faöir barna sinna.
verkmaður hinu bezti og smiður á trjo og járu,
prautgóður 1 ölluin mannraunum og hversdags
lega glaðlyndur í allri umgengni.
öiuseppe.
]>}Ht lieflr
E. Jóhannsson-
(Frainhald).
An pess að eyða fleiri orðum, leiddi
iiann mig inn 1 búð slna, er var par rjett
bjá, og áður enu jeg hafði tlma til að sansa
mig, leiddi haun inig fram fyrir tnann nokk-
urn er sat par, en stóð upp pegar, ogbenti mjer
á eina af mynduui mínum, er hjeugu par á
veggnuin, og kvaðst trúa að jeg hefði málað
bana, eiunig að sjer llkaði blærinn á peim
svo vel, að efjeg vatri viljugur, hefði hanu ásett
sjes' að fola mjer á iieudur að inála mynd fyrir sig.
sem ait.ti að vera fmynd himiar helgu Katrinar.
Maigt ileira talaði hann við mig myndinni við-
vikjandi, svo sem: hve stór húu skyldi vera,
hversu mikið hanu vildi borga fyrir hana. og
hvort jóg væri ánægður með pn upphæð sem
hanu til tók. Allt petta líeyrði jeg eius og í
draumi, en engu orði gat jeg upp komið, heldur
sainpykkti jeg pað, er liann saeði, með pvi að
hnegja mig lítið eitt. pegar jeg loksins rankaði
við injer, var veigjörðainaðut' minn allur á
burt, en jeg stóð eptir með marga ftalska dali 1
hendinni, og voru peir órækt skýrteini fyrir pvi,
að petta var ekki draumur.
Jeg hljóp heim og inn f herbergi mitt, en
preyð-i par ekki, pvi gleðin gjörði mig eins og
ölvaðan, og fannst mjer jeg nntndi kafua i hita
og loptleysi, 1 sama hreysi er mjer áður virti-t
svo kalt. Fór jeg uú út aptur og fylgdist með
fólksgrúauum og glauminum, par til jeg kont ab
kirkjunui, pá dió jeg mig út úr glauminum og
siieri iun í garðinn, pvi par var kyirð og ró
Jeg hallaði mjer upp að garðinutn og staiði á
liinn blikandi stjörniikrauz, er skeiu svo skært á
himinh volfinu. Mjer famist jeg vera kominn 1
njja veröl'l. par aem jeg pyifti ekki framar að
óttast fátækt eða nokkra óhamingju, enjegsveik
sjálfan mig hrapirlega með pvl pvl, jafnframt og
mín fyrsta gleði fæddist fæddist lika miu lyrsta
óhamingja en jeg var enn pa ófróður um pað.
pauuig stóö jeg hreifiugarlaus, jeg veit ekki
hvað lengi, og horfði út i geimi'in, hugsaði jeg
pá fyrst uin iiið vandasama verk, er fyrir hendi j
!a, og ííj'irfti eina tiiraun ep'ir aftra með að ■
liugsa mjer pað andlit. sem dúkuiinn beið <pHr j
heima hjá mjer. Gekk svo lengi að injer Hkaði j
• kki jiað sem mjer datt 1 instí; ilit i eiuu reis upp, j
að mjer virtist fyrir imgskotssjónum mínum, un.ira
f gur inynd, og eptir pví sem jeg liorfði leugur
varð audlitið skýiara; jeg gat miumast. stjórnað
mjer fyrir glefti, en porði ekki að hreifa mig.
pvi jeg óttaðist að pá niundi myndin liverfa,
horfði jeg pvlálmna pvi nákvæmar, og festi i
imga mjer hvem drátt í andJitiun
Um siðir vakuaði jeg t.pp af peSsum unaðs
draumi, og varð pess pá var, að gagnvart mjer
voru tvö framúrskarandi fögur angu og par
með fylgdi einnig andlit pað, seni jeg horfði svo
lengi á Fami jeg pá meb óánægju til pess að
jeg var sekur 1 frabœrri ókurteisi, pví meðan
jeg var 1 pessum dvala, hafði jeg virkilega eiu-
blfnt á lifandi veru, í stað pess, sem jeg hjelt
pað imyndan eina, en áftur enu jeg hafði lækifæri
á að hiðja um afsökuu, hro<ti royndiu til mín
og hvarf með paft sama út 1 uáttmyr>rift. Jeg
stóð eptir agudofa eins Ogjeg væii negldur niður,
ogfyiirvarð mig fyrir ókurteisiua. cn eat. pó
ekki slitið mig burtu, og ajörði jeg pó tvær at,-
rennur með »ð flýja, cn bnðar voru áranguis-
lausar. llvort* sem jeg vildi eða ekki inæudu
augu min á kirkjudyrnar, pví par hvarf mynd
sii, er hjelt mjer 1 pessum dróma, Knúður áfram
af einhverjn óskiijanlegu afli, sem jeg gat engan-
veginn nróti staftift, gekk jeg inn í forkirkjuna.
Eptir pað man jeg ógjörla hvað gjörðist; fáein
orft. bros og loforð, scm enu pá lifa i brjósti
ininu, eptir pvi man jeg. Enn eitt er vist, og
pað er: að upp frá pví trufliði umhngsuniu
um mitt fyrirliggjandi starf mig ekki lengur,
pvijeg var búinn að fá fyrimtyndina.
Daginn cptir flutti jeg úr liinu hrörlega
lireysi, sem hafði skýlt mjerá örbyrgðar og
angistardögum miniim Setti't jeg páaö i pes'Uin
pægilegu, og fyrir mig. höfðinglegu herbergj-
um, pví nú varjeg ekki lengur alislaus auðnu-
leysingi; jeg að sönnu pnrfti að vinna mjer fyrir
viðurværi. en hvllikur munur! í stað pess oð
jeg hafði áður ekki anuað enn harða uekki tii að
livllast á, lrafði jeg nú ílossessu og legubekki.
Jeg var ámegður. já næstum alsæll í míuum svik-
ula uuaðsdraumi. líún kom til niiu daglega,
hún gaf mjer nýjan prótt og nýtt fjör; ponusiil-
inti ijek f höndum inínum eins og hanu tæki pátt
1 ánægjnnni moð mjer pegar hún sat gagnvart
mjer, blönduðust allir litir saman að injer virt-
i.st fyrirhafnarlaiist Fyrirmyudiu andaði á ept
irllkinguna, og var sem audinn gaifl heuni til-
veru og Hf. peir tveir klukkutlmar. sem hún
sat hjá rnjer á hveijum degi. gáfu imsta mlnum
pað atl, sem ekki yfirgaf hauu fyr enn kv ld-
skuggavnir teigðu sigyfir himingeiminn og hindr-
uðu mig frá vinnu.
pannig leið tíminn Fyrst um sinn var lifið
mjer inndæltog jeg ljek við hveru inir.n fingur.
en forlögin bönnuðu að pað yrði eudingargott.
Eptir nokkurn tínra varðjeg pess v.u', að pegar
fyrirmyndin var nálæg, titraði hönd mín venju
fiemur. Óstyrkleiki pessi fór daglega vaxaudi,
og leið ekki langt par til titringur lrandanna
hindraði verkið, og pegar hún yfngaf mig og
huiðin laukst aptur, sear huldi hatia fyrir mjer,
var sem pokumökkur byrgði bæði salar og llk-
ams augu mín, jeg stóð frammi fyrir uiálaratrön-
nnutn og gat ekkert gjört. pegar húu var nær-
stödd, varjeg iltt fær til viunu, en þegar hún var
á buit, gat jeg ekkert; jeg var pá eins og dauft
ur hiutur, Hvernig stendur á pessu? spurði jeg
sjálfan mig. Hiuu ókafi hjartsláttur, sem jeg
gat. ekki sefað, sagði mjer ljóslega hver ástæðan
vav, og pó jeg reyndi fyrst að tedja mjer trú nm
að paft gæti ekki verið, hlaut jeg utu siðir að
viðurkemia sanuleikanu, sem var sá: að ástin
liafði í fyrsta sinn bugaö mig.
þr-gai' jeg gat ekki lengur dulift fyrir mjer
ástæöuruar, sortnaöi á svipstundu miun heiðsklii
vonri'hitninri og jeg var á ný í sk’ýimilausif “
myrkri. I bfjósti minu var sem brinni óslökkv-
apdi eldur Og jeg titraði af arigist og ósjálfráð-
um ótta. Alla uóttina sat jeg hn.-ifingailaus
eins og st-iun eða stokkur, og vissi uaume.st
iivar jeg var, fyr eu.n geislar hinmr npprenim
andi mo’fgunsólar gaigðust inn með g'luggatjöld-
unuiu og bentu mjer á mlua hálfgjörðu myul.
pegar hún ko;n að dyrunum gekk jeg riióti
lienui til að Ijúka upp, en hvort hún þá ln fir
sjeð breytingu, er á mjer vnr orðin, og flogið
hift sanna í liug veit jeg ekki, en alirei fyr haffti
húu tekið liönd inina jafn alúftlegr og pá, og
aldrei bro«aft til mln eins bliftlcga og pá. Aidr-
ei fyr haíði mjer fuudizt hin hvita smáa hömi
hennar jafn tnjúk, aldrei sýuzt hin bláu a'.-g’u
henuar eins óviðjafnaulega bllft og figur.
Athuga pú nú vel. minu kæri kennifaðir,
iivað jeg var. Föður og.móðurlaus stúdent, er
frá barnæsku haffti keppt við að finn?. gróftur-
heratidi blett í pessnm hijóstuga heimi. en' ekki
tekizt. Allt lil pessa svo gjörsamlega yfirskyggð
ur af fatæktínui, aft lEttinsijar nilnir ou vinir
gátu ekki sjeft míg Ef pú athugar peit.a v.-!,
pá getur pú fmyndaft pjer betur eun jeg get «aat
pjer, brafta álirif petla bros, pc-tta a«:gMáti:ii.t,
Ivafði á mig paft var hift sama fyrir mig scui
hriJan á fljótsbakkanum er fyrir liinti önnagtm
sundmann, sem nær sjer haldi á henni; sama f'yr-
ir inig og hið hreina lopt, samblandað blómgies-
i'iimi. fyrir sjúklingiuu, sem uin langén f-iuia
liefir veiið inniluktiu’ í ioptilln hreysi. jj.-'.ia
eiua bros var fyrir mig óra-kt Joforð um sóEkiu
og biíðu, í stað ku'dá og ka ruleysis; um á-tar-
atlot, í stað fyiiriitiiingar. Getur pá fyrirgoiift
mjer pegat jeg segi pjer aft petinan dag fjoll
jeg henni til i’óta og opinbeiaði henui lijárta milt .
Svo liðu margir dfgar að mjer varð litið
sem ekkert að verki; jeg var óiólegur cfg kvtða
fullur. pesar húu stóð upp og færöi sig frá mjer,
pá fylgdi jeg henni eptir. A ptur og aptur hað
jeg hana að draga mig ekki lengur á afgjöraudi
svari, en í hvert skipti gjörði hún ekki annað
enn hléégja framan i mig, um ieið og húu sági’i n
mjer að biða. pó ólrúlegt sje, vissi jeg ekki
eim nufn konu peiirar. er haf’i svo ótakm ikað
vald yfir hjarta mfnu og hugvenningum. {regar
jeg spurði baua að pvl. brosti liúu, benfi á
myndiua og sagði jeg «kyldi kalla sig Katrlnu
oins og myndina, og gjörfti jeg mjer þaft aft gó< U\
Um síftir var myndiu búiu, Jeg var ánægÖ-
ur ineð huua, en vissi pó að hún var ekki eiirs
vel úr girði gj >ið og skyidi. Mjer virtist. pað
seui jug liafði gjört upp á slðkastið halá skemmt
aö sumu leyti pað sem jeg gjörði fyrst Jeg s.á
gjörla að myndin horffi ekki við mjer tneð liiu-
umsauiasvip sem busti iniun haffti' uppriiua-
lega gefið heuni. Jeg hafði nefnil, Huánrsamau,
en pó óafvitandi. villst út frá fyrirætlun nrinui,
en 1 þess stað málað myndina svo lika könu
peirri, er lijá mjer sat, að ekki var anuar rmiu-
minn eiiu sá, að ónnur peirra var með hoidi
og blóði, en hin t-inungis samanhlandaðir iitir á
dúk. og ef haigt vnr, var sú á dúkiuum enn pá
ftgri enu hin.
Svo var ákafi mimi ínikill meft að vita
forlög handaveiks nifns, að áður euu myndin
vai' orðin purr, sendi jeg eptir eigandanum.
Meðan senlimaður minn var burtu, bjó jeg mig
eins og bezt mátli verða undir petta próf, sem
jeg kveið fyrir. Jeg sópaði og prýddi herbergið
i og hagaði gluggatjöldunum á paiin hátt, að
I birtan fjelli sem haganlegast á myudiua, og mtð
j peim ásetningi að sjá hvernig eigandauum yrði
; við. pegar hann sro gglcga liti haua, pá liuidi
! jeg hana mcð rauðri bl.'ju, Tilfinningum peim,
; sem breifðu sjer i bijó-ti m'nu á meðnn jeg
I beift, get jeg ekki lýst, eu pegar aft lokum jcg
| heyrfti klappaft á hurðina. gi.-ip u ig svo mikill
óstyrkur aft jeg gat livergi lirfift mig, oe rödd
j min var svo lág og ótkýr, »ft jeg purfti tvisvar
j aö haf'a npp iiin sömu orð aftur. enn !.>> ssi fyrsti
og slðrsti skiptavinur niinn heyrfti til mín og
’ iyki upp dynmu.n.