Morgunn - 01.12.1974, Side 48

126
MORGUNN
látna og viðkomandi fundarmanns. Þá brosti miðillinn og
fundarmenn hlógu.
Það ríkti mikil stemmning. En þó var hún fullkomlega alvar-
legs eðlis. Islendingarnir virtust blátt áfram þangað komnir
til þess að geta rabbað smástund við látna ættingja og vini.
Þeim finnst ekki óeðilegi-a að sækja slíka fundi en okkur að
fara á kappleik.
Fundurinn stóð lil miðnættis. Þá reis Hafsteinn á fætur
alveg úrvinda og yfirgaf sviðið.
Þrátt fyrir þá erfiðleika sem tungumálið olli mér, komst
ég þó með góðra manna hjálp að þeirri niðurstöðu, að Haf-
steinn Björnsson hefði þetta kvöld nefnt 162 nöfn og hefði
einhver kannast við hvert einasta þeirra. Eina undantekn-
ingin var kona, sem nefndi sig önnu. Hana virtist enginn
kannast við. í mörgum tilfellum könnuðust fundarmenn við
persónur sem „komu í gegn“. Þarf reyndar engan að undra
það, því á öllu fslandi eru ekki nema 107.000 manns (rangt,
íbúar eru 208.000) og flestir meira eða minna skyldir hver
öðrum.
Þessi staðreynd getur vitanlega einnig gert auðveldara að
beita svikum. En hvað sem því líður hafi hér veríð brögð í
tafli, hefur það verið framúrskarandi vel skipulagt og fram-
kvæmt samsæri. Er slíkt hægt í viðurvist 800 manna?“
Höfundur endar grein sína í MIN VÁRLD með þessum
orðum:
„Um allt fsland ganga sögur um dularfull fyrirbæri og
íslendingar líta á þau sem fullkomlega eðlilegan hlut.
Þegar við fórum í þessa blaðamannareisu vorum við þeirr-
ar skoðunar, að væri maður dauður, þá væri maður dauður.
Við vorum fullkomlega sannfærð um það, að samband við
framliðna væri helber hugarburður.
En þegar heil þjóð trúir? Við töluðum við háttsetta vísinda-
menn; við töluðum við embættismenn ríkisstjórnarinnar. Við
töluðum við alþýðu manna. Sjálfur veit ég ekki hverju ég á
að trúa. En á íslandi ríkir enginn vafi. Þar lifa hinir látnu.“
Það vill svo vel til, að sá sem þetta skrifar, var sjálfur