Morgunn - 01.12.1974, Qupperneq 64

142
MORGUNN
og áttu von á að vera vitni að rammri fjölskyldudeilu fóru von-
sviknir leiðar sinnar.
Þegar málið hafði verið rakið í Juurnal Sálarrannsóknafé-
lagsins (í nóvember 1927) er svo komizt að orði:
„Þetta eru þá staðreyndirnar samkvæmt skjölum málsins.
Er við göngtun úr skugga um hvort hægt sé að gera grein fyrir
staðreyndum málsins án þess að grípa til yfirnáttúrlegra skýi'-
inga, verðum við að útiloka hverja þá skýringu sem gengur út
frá því, annað hvort að fyrri erfðaskráin hafi verið fölsuð, að
að nokkur þeirra sem hagsmuna áttu að gæta samkvæmt síð-
ari erfðaskránni hafi haft eðlilega vitneskju um að hún væri
til fyrr en hr. J. P. Chaffin og hr. Blackwelder leituðu gömlu
biblíunnar í júlí 1925.
Hvað viðvíkur tilgátunni um fölsun, þá er það vissulega
undarlegt, að Chaffin gamli skyldi hafa svo mikinn áhuga á
að bæta úr misrétti því, sem fólst í framkvæmd fyrri erfða-
skrárinnar, að hann samdi aðra með allt öðrum ráðstöfunum,
en að hann jafnframt skuli hafa verið svo kærulaus að gera
ekki ráðstafanir á meðan hann var á lífi til þess að síðari erfða-
skrá hans fengi gildi. Hugsanlegt er, að hann hafi ætlað sér að
segja frá henni á banabeði og að þær kringumstæður, livemig
dauða hans bar að höndum, nefnilega að hann fórst í slysi, hafi
komið i veg fyrir þessa fyrirætlun. En sú staðreynd, að tíu vitni
voj u reiðubúin að staðfesta það með eiði, að síðari erfðaskráin
væii með lithendi arfleiðanda, og að ekkja og sonur Marshalls
viðurkenndu að hún væri ekta eftir að hafa skoðað hana, virð-
ist algjörlega ógilda tilgátu um falska erfðaskrá. Hér við bætist,
að hr. Johnson, sem talaði við og yfirheyrði hr. J. P. Chaffin*
konu hans, móður og dóttur í apríl 1927, lét í ljós mikla trú á
augsýnilegri einlægni þessa fólks, sem bar með sér að það væri
„heiðarlegt og virðulegt sveitarfólk í góðum efnum,“ eins og
hann komst að orði.
Herra Johnson segir svo í skýrslu sinni til þess að sýna að
allar aðrar skýringar hljóti að vera útilokaðar: „Ég reyndi að
beita alln kurmáttu minni og hæfileikum, bæði við vitnaleiðsl-
ur og með öðrum hætti, til þess að fá fram viðurkenningu á